Ανα σεcunt.

Στη πόλη αντιλαλούν 
γυναικείοι οργασμοί,
κι όμως
είναι όλες αγάμητες.
Πασαρέλα και ινστιτούτα αισθητικής,
και νεσεσέρ και δίαιτες,
και σουτιέν και ανασφάλειες,
γυναίκες,
καλλυντικά και φούστες
και ανα σεκάντ τακούνι,
γυρνώ πίσω μου,
τετράδα,
όμορφες,χοντρές,επιμελώς αχτένιστες
και καραμελωμένες.

Κι άντε πες μου,
αν είσαι άντρας πως να διαλέξεις μόνο μια;

Kαι στο λεω εγώ,
που είμαι κι έξυπνη.

///

 https://www.youtube.com/watch?v=XBL5wmJObvw

η ατζέντα σου θα μουσκεύει στο νερό.

εργοστασιακό είναι.

Διαπιστώθηκε πρόβλημα στο εργοστάσιο,

στη κεντρικότερη μονάδα.

Οι εργάτες έτρεξαν

κι αφού είδαν πως δε λύνεται,

βγήκαν στο προαύλιο 

να κάνουν κανα τσιγάρο,

περιμένοντας το μηχάνημα

να φτιάξει μοναχό του.

Μέρες μετά επέστρεψαν 

και βρήκαν μόνο ένα σημείωμα:

"Παιδιά μη με περιμένετε,

θ' αργήσω".

Και κλάψανε πικρά

κι αγκαλιάστηκαν 

και γύρω από τη φωτιά

μαζεύτηκαν και μέθυσαν με βότκα

και κατάλαβαν πως με τα χέρια

θα κάναν όλη τη δουλειά

από δω και πέρα,

μέχρι να βρουν άλλο.

Κανένα όμως δεν θα ήταν

τόσο καλό όσο εκείνο,

εκείνο,

που ήταν φτιαγμένο

από Γάλλο μηχανικό

και που όσο αυτός το κατασκεύαζε,

η γυναίκα του τον τάιζε μόνο μέλι.

Η κόλαση είναι η ασθενική εικόνα που άθελα του μας δίνει ο Θεός για τον εαυτό του.

Στη κλίμακα όμως της απεριόριστης απώλειας,ξαναβρίσκουμε το θρίαμβο του είναι,

από το οποίο το μόνο πράγμα που πάντα έλειψε ήταν οτι δε συμφωνεί με το κίνημα που το θέλει φθαρτό.

Το είναι αυτοπροσκαλείται στον τρομακτικό χορό 

στο οποίο η συγκοπή είναι ο χορευτικός ρυθμός και τον οποίο πρέπει να δεχτούμε όπως είναι,

γνωρίζοντας μόνο τη φρίκη με την οποία συντάσσεται.

Εάν δεν έχουμε ψυχική αντοχή δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο απ' αυτό.

Και η ώρα του μεγάλου μαρτυρίου δε πρόκειται ποτέ να λείψει.

Γιατί, πώς θα υπερβαίναμε το μαρτύριο εάν αυτό έλειπε;

Η κραυγή την οποία,με στραβωμένο στόμα αυτό το είναι πνίγει αλλά και εκφέρει,

είναι ένα θεόρατο αλληλούια ,

χαμένο μέσα στην ατελεύτητη σιωπή.

πικ up

Σήμερα κάθισα δίπλα στο πικαπ ,άκουσα μουσική και ξαφνικά

θυμήθηκα ένα χρόνο της ζωή μου

γεμάτο αγάπη, φίλους, στοργή ,μουσική και αλκοόλ,   Cumbia, χιόνι από βαμβάκι ,   όνειρα γεμάτα χρυσόσκονη ,κόκκινα , κίτρινα ,πορτοκαλί χρώματα και καφέ    και καφέδες ,κονιάκ.Αυτή η χρονιά η πιο αγαπημένη. Έτσι γνωριστήκαμε ,έτσι αγαπηθήκαμε ,με σεβασμό κι εμπιστοσύνη.Αλλά,το ίδιο πράγμα που ενώνει τους ανθρώπους,   το ίδιο τους χωρίζει.Όλα τα χάλασε το καλοκαίρι, έναν χρόνο μετά.Όσο παλέψαμε να ζεσταθούμε το χειμώνα (και τα καταφέραμε υπέροχα) τόσο αποφασισμένοι για δροσιά βρεθήκαμε το καλοκαίρι.Δεν ακουμπιόμασταν, δεν αλληλοανταλλασσόμασταν ,γεμίσαμε με κούτες ,ιδρώτα ,σιωπές ,παγάκι αντι κουβέρτας ,δέρμα στον ήλιο ,ατμόσφαιρα θαμπή ,ώχρα ,γαλάζιο ,κεραμιδί ,κοπέλες και αγόρια. Πλέον όταν το σκέφτομαι,βρίσκω τον εαυτό μου το ίδιο ένοχο με όλους ,έναν έναν.Ο καθένας ζει τώρα χωριστά τους χειμώνες και τα καλοκαίρια του και όλοι μοιάζουμε πιο πολύ απ' όσο νομίζαμε.Κάθε που ξαναβρισκόμαστε κανείς δεν απαρνιέται το παρόν όμως όλοι κοιταζόμαστε στα μάτια γεμάτα παρελθόν.

διά όλο.

φεύγω

ω,φεύγω πάω

πού πάω(;)

περνάω ορυχεία γεμάτα διαμάντια,

ουρλιάζω σε λύκους μπροστά,

για λίγη σημασία κλαίω

μάγκαλιάζουν τους διώχνω

και φεύγω,

ώ φεύγω να πάω

πού να πάω(;)

στο πιο βαθύ σημείο

του νερού βουτάω μ'

αποφεύγουνε τα ψάρια

δυο δελφίνια στο πάτο

πηδιούνται με τρυφερότητα

και καύλα

τα σιχαμένα, θα φύγω

θα παω

πού θα πάω(;)

στα πιο ψηλά βουνά,

στις πιο μεγάλες σπηλιές,

θα πέσω με αέρα ωστόσο

θα φυτρώσω από την άλλη

του πλανήτη στεριά,

με φόρα θα τρέξω,

θα πιάσω το διάστημα

θα ψάξω μαύρη τρύπα,

θα την ενώσω μ'αυτή που κουβαλώ,

θα γυρίσω το χρόνο πίσω,

θα κάνω τα λάθη που κανα

μαζί κι αυτά που δε πρόλαβα,

μια σακούλα θα γεμίσω

και σε έναν άστεγο θα την χαρίσω

θα τον αγαπήσω

θα μ' αφήσει θα φύγει

ω να φύγει να πάει

που να πάει(;)

Vince Collins
malice in wonderland

Σχέδιο Βηταμείνεις.

Υπάρχει ένα φαρμακείο

απέναντι από το σπίτι μου

κι ένα άλλο

αριστερά και δέκα μέτρα.

Κάθε που πηγαίνω,

τίποτα δε θέλω 

και όλα τα χρειάζομαι.

Ανάμεσα στο γιακά του

και τη κέτσαπ πάνω στο τραπέζι μου,

εφτά χάπια δρόμος.

Πως να τα ζητήσω όμως ρε γαμώτο,

θα μπερδευτώ.

Άλλα αυτά του ύπνου

μιας και ξυπνάω τελευταία

μόνο για να καπνίσω

και μετά ξανακοιμάμαι.

Άλλα για να το χωνέψω,

πως οι μαλακίες του πολλαπλασιάζονται

μέρα με τη μέρα,

φτου μου τέλειωσε και η κέτσαπ.

Σχέδιο Άλφα.

Πάω σούπερ μάρκετ,

κλέβω κέτσαπ,

γράφω γράμματα αποχωρισμού,

τα αφήνω στη μπανιέρα,

φεύγω για Μασσαλία.

Σχέδιο Βήτα

Πάω φαρμακείο,

αγοράζω βιταμίνες,

κάνω πάρτυ αποχωρισμού,

τους κοροϊδεύω όλους 

και δε πάω πουθενά.

Σχέδιο Γάμα.

Ναπαναγαμηθεί

αφου αυτό ζήτησε.θ