Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

ώρες ώρες.

κάτι τέτοιες ώρες
τους δείκτες σταματάω,
παίρνω μια τζούρα 
στην υγειά των αυτοαπαγορεύσεων
και βουλιάζω,
μέχρι τα ρολόγια
να ξεκινήσουν μοναχά τους,

κι ώρες ώρες ,
νομίζω θα σαλτάρω.




















Πόσο λυπάμαι

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Κάποια λύπη.

Ένα ακόμα πρωινό,
σκότωσε το περιπετειώδες σου βράδυ,
γύρω στα θαμπά σου καπνισμένα,
ξημερώματα.
Έτσι,
δεν είναι;

Και μένα τέτοια ώρα,
με πιάνει λίγο πριν,
η καινούρια μέρα
ετοιμαστεί για να' ρθει.
Λίγο πριν το φως
και τη μυρωδιά ψωμίλας.

Συνήθως τα πουλιά,
ξυπνάνε κάπου τότε
και μου'ρχονται,
για ύπνο να με βάλουνε
και να με καθησυχάσουνε

κι έξω από το παράθυρο
τους σπιτιού μας,
να μου πουν πως ψήλωσα δυο πόντους.

Και σε σένα,
που΄σαι σε κάποια δίπλα,
με μια κάποια λύπη,

πως μάλλον κάποια λείπει.



Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014

Προς ευχή.

Κάποια βράδια προσεύχομαι,
στο κρεβάτι μου δίπλα,
γονατίζω μπροστά του
και ξεκινάω:

Πιστεύω στο χώμα,στο νερό και στο
σκοτάδι,
στον ήλιο · στα χρώματα
και στα κεριά.
Πιστεύω στα βιβλία και σ' αυτούς
που τα διαβάζουν.Πιστεύω
στο παρελθόν
(που δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικό)
και πιστεύω στα μικρά παιδιά
που ψάχνουν κοχύλια και αστερίες,
πιστεύω και σταγέννητα.
Πιστεύω στους μεθυσμένους,
πιστεύω και στους νηφάλιους.
Πιστεύω στο πνεύμα, στη ψυχή,
στον έρωτα και στους δονητές,
στους σκηνοθέτες και στους θρησκευόμενους.
Πιστεύω στα λευκά αντρικά πουκάμισα
και στα μακριά γυναικεία σκουλαρίκια.
Πιστεύω στο τώρα,στο μετά
και στο αργότερα
στα ναρκωτικά
και στα κέντρα αποτοξίνωσης.
Πιστεύω στους πλανήτες
και στις ζούγκλες,
στα χωριά
και στις καμήλες.
Μα πιο πολύ πιστεύω στον εαυτό μου
και αφήνω τους υπόλοιπους
να πιστεύουν ο,τι θέλουν.

Αυτά λέω
κάνω το σταυρό μου από τη μέση και κάτω,
ξαπλώνω στο κρεβάτι μου
κι ο ύπνος

με παίρνει πάντα ανάσκελα.






Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Επι τύχής.

είχα κάποτενααγορι
που έκανε για δέκα,δέκα
χρόνια να περάσουν
θα'χω να το λέω ,πιθανόν,
μεθυσμένη αρκετά.
Με παράτησε γιατί 
δεν άντεξε τη τρέλα μου
ή έχασε τη δική του
ή βρήκε άλλη που του κανε καλύτερα
και αποφάσισε
να γίνει ένας ακόμα επιτυχημένος.

Και σε ρωτάω Θεέ μου,
εσύ πόσες γυναίκες παράτησες
για να γίνεις αυτός που είσαι;
Και άραγε μετανιώνεις
καμιά φορά,
σα μας βλέπεις να κλαίμε
πάνω στα μαξιλάρια μας,
ενώ εσύ μας χαρίζεις,
τα πιο ωραία σου φεγγάρια;