Έχω μια κούπα με καφέ
στα πόδια μου ανάμεσα,
χέρια παγωμένα κρατάνε
στο δέλτα μου μπροστά.
Κατουράω τον γκόντη σας
κι όλα τα κυριλέ ισον
που σας δίδαξαν τον παστεριωμένο έρωτα.
Κατουράω τη δελόγκα σας,
όλα τα τετράτροχα κωλάδικα
άσπρα μπλε γκλόμπ
που σαβουριάζουν μύτες και μάτια,
σαγόνια ανθρώπινα.
Κατουράω τις οικογένειές σας
που σας καταστρέφουν τ' όνειρο
και κουβαλάν μανιωδώς επίθετα
σπίτια αυτοκίνητα.
Κατουράω τα εβδομαδιαία σας προγράμματα
που μένουν πάντα ίδια
και σας κάναν να μισείτε τις Δευτέρες
και σας κάναν να θρηνείτε τις Κυριακές.
Κατουράω τις κοινωνίες σας
που σας μάθαν να πηγαίνετε
χέρι-χέρι όλοι μαζί παρέα
και να μιλάτε στα τηλέφωνα
πιο πολύ απ'ότι να φιλιέστε.
Κατουράω στα ξανθά σας τα μαλλιά
την διαχρονική αγαμία που σας δέρνει
και είστε όλοι ανοργασμικοί.
Κατουράω τον ακαδημαϊσμό σας,
το κιτρινιάρικο χριστιανικό σας φως,
τη νηφαλιότητάς σας,
την απλοϊκή σας ορθολογιστικότητα.
Και τώρα που σας κατούρησα
και σκουπίστηκα με τη γραβάτα σας
θα πάω να τελειώσω τον καφέ μου
σα κακή κοπέλα.
