Τρίτη 12 Ιουλίου 2016

wonderμέλλον.

η  μουσική με απορούφηξε
στιγμιαία και
την επόμενη στιγμή θα γυρνούσα πλευρό στο κρεβάτι και νυσταγμένη
θα αναστέναζα
δυο λεπτά πριν είχα βρει
μια στάση βολική
θαλεγε κανείς
είχα τοποθετήσει τη καρδιά μου
έτσι ώστε να μη τη πιέζω
για να μη πιέζομαι,

πάνω στα κρεβάτια
μπορεί να πάρει κανείς πολλές στάσεις
κιαν και οι καλύτερες είναι αυτές που θέλουν δύο,
αυτή η στάση με τη καρδιά
είναι από τις δύσκολες, χρειάζεται
να είναι ρυθμική όχι αυτιστική,
οι βραδυνές ταχυπαλμίες είναι η απόδειξη
πως οι συστολές και οι διαστολές
δεν οδηγούν πάντα σε ευχάριστα αποτελέσματα.

"Μην αγχώνεσαι για το μέλλον",
απάντησε ένας γέρος που του εξήγησα τη φάση
αλλά ναι βέβαια,
πόσο να ανησυχεί για το μέλλον κάποιος που του μένουν 5 χρόνια,
ρε γαμώτο.

Η μουσική με ξαναπορούφηξε
στιγμιαία
θα ξαναγυρνούσα πλευρό στο διπλό κρεβάτι
και θα άλλαζα θέαμα,θα αναστέναζα
και ξάφνου
ρε γαμώτο,
αυτός ο τίγκα αλκοολικός γέρος
κόκκινος σαν το καρπούζι από τα τσίπουρα,
μπορεί και να'χε δίκιο.
Και πριν προλάβω να με πείσω
με πήρε ο ύπνος από πίσω.

Σαυτο το μεσοδιάστημα
απο τον κυνισμό στην αισιοδοξία,
εκεί πάντα συνήθως χαλαρώνω.

ή μπορεί απλά.
ναπρεπε να αλλάξω πλευρό.