άχτιτλο2.

ένα σκυλί με ακολούθησε

στο δρόμο για το σπίτι.

σχεδόν με φλέρταρε απο τα δυο μέτρα
με γλυκοκοιτούσε αχόρταγα

κι εγώ του χαμογέλασα.

ο,τι θέλει αυτός

αρκεί να μην αλλάξει γνώμη.

είμαι

αδέσποτη

που πάλι από την αρχή ,

είμαι

απότιστη

που πάλι μέχρι τέλους ,

κοίταξα τον σκύλο

που συνέχισε να με φλερτάρει.

μεφτασε στο σπίτι

κι έστριψε στη γωνία πάνω από το περίπτερο δεξιά βαθος

τον κοίταγα να φεύγει

και πλημμύριστηκα από μια ελπίδα

τόσο όσο 

σεχυσα τη τελευταία μου φορά,

αν ο άνθρωπος αποτελείται από 75 τοις εκατό νερό

οι ελπίδες και τα χύσια μου μαζι

θαναι στο 93,38 περίπου.

στη στροφή πριν στρίψει 

με κοίταξε κι αυτός

και σα να μου πε

"κοίτα να δεις

εγώ πουχω να πιω νερό τρεις μέρες

απόψε με ξεδίψασες".

μπήκα μέσα μα δε κλείδωσα,

σκέφτηκα πόσο θα ήθελα

όταν ξύπνησω το πρωί,

ναναι κι αυτός από δίπλα μου

πάλι διψασμένος.

άχτιτλο.

πήγα ξυπόλυτη στη κουζίνα

για έναν λόγο που ξέχασα με το που έφτασα εκεί,

κοίταγα ντουλάπια μπας και μου δώσουν απάντηση.

(έτσι νομίζω κάνω γενικά,

κοιτώ και βλέπω ανθρώπους ντουλάπια

να θυμηθώ τον λόγο που μιλήσαμε.

πέντε λεπτά μετά,

το μυαλό μου είναι αλλού,

σε στάση οριζόντια.)

άρχισα να ανοίγω ντουλάπια μπας και 

θυμηθώ τι ήθελα και ήρθα στη κουζίνα

οι ελπίδες μου πια 

σε προϊόντα σουπερ μαρκετ.

(δέκα λεπτά μετά

το μυαλό μου επανέρχεται σε συζητήσεις χώρου,

εγώ όμως δεν ήρθα

και φτιάχνω το βρακί μου γιατί κάτι με γαργαλάει.)

σκέφτομαι

τι ήρθα ρε γαμώτο να κάνω στη κουζίνα;

δεν είχα ποτέ τη καλύτερη μνήμη

ψιλοευτυχως.

πήγα ξυπόλυτη στο μπάνιο

και κοίταξα τον εαυτό μου στο καθρέφτη 

δε με κατάλαβα κατευθείαν 

στην αρχή με μπέρδεψα με τη κόρη του περιπτερά

αλλά τελικά

ήμουν απλά εγώ.

μετά από αυτό

πήγα στη κουζίνα ξυπόλυτη 

να πάρω μια μπύρα.