3

αυτό το τετράδιο

ένα ορθογώνιο να παίζει το στυλό

να γράφει τα δικά του

η φτέρνα του Αχιλλέα

αυτή η αδυναμία των ημίθεων

που μας αναλογεί

για να μπορούμε δυνατά

να πατάμε στο χώμα

αυτό το κρεβάτι ορθογώνιο 

να παίζουν 

τα ημίθνητα κορμιά μας

η Τροία που καίγεται

αυτές οι ιστορίες των ανθρώπων

που μας αναλογούν

για να ελπίζουμε ζωηρά

πως όλοι οι όμηροι του κόσμου

μια μέρα θα δραπετεύσουν.

*κολάζ.Alexey Kondakov

οχι

ΝΑΙ!







ελα πλάκα κάνω,

οχι.

λογοτεχνικό γαμήσι.

Τα χέρια τους βρεθήκανε

στα κάγκελα του κρεβατιού

και για μια στιγμή

κανένας παράδεισος

δεν είχε γνωρίσει έναν

τόσο τεράστιο έρωτα. 

Ε και μετά, αυτή του πήρε

μια καταπληκτική πίπα κι αυτός

της έχυσε το στόμα

βογγγώντας λίγο αστεία.

*https://www.instagram.com/apollonia.saintclair/?hl=el

το νησί μου.

έξω

από το μπαλκόνι μου κάτω

επαναστάτες με καπέλα

ρινόκεροι, κερδοσκόπες αντιλόπες

με τα όπλα τους φωνάζουν

για έναν καλύτερο κόσμο

μαγαζάτορες καλών εστιατορίων

κινέζικων καταστημάτων Γιαννιτσών 12

αυτός ο ωραίος από το todaylicious

χειρονομούν με

τις γλώσσες τους μαλώνουν 

κερδίζουν χάνουν τους πέφτει

η πίεση τα φαρμακεία αγχωμένα 

εφημερεύουν οικειοθελώς

άθελά τους το σύνθημα πάει λάθος

αλλιώς οι μπροστά αλλιώς

οι πίσω ίσως φταίνε δεν

τα μαθήματα ορθοφωνίας

χαμένες ώρες σε ωδεία ο μάιλς ντέιβις

καπνίζει παλμαλ με τον μπετόβεν

στη γωνία του δρόμου φωνάζουν 

κι αυτοί, η αστυνομία δεν αγχώνεται

εκδρομή στα Τζουμέρκα με τις

γκλίτσες τους ορίζουν τον αντίλαλο

άλλο κι αυτό

στο σιντριβάνι η ώρα πήγε οχτώμισι

ωχ και μια μπύρα στέγνωσε 

ο λαιμός και τα σκέλια νανοιξουν

νυχτώνει πόσες ιστορίες

γι αυτό το ραντεβού
βόλτα στη πόλη τα κοάλα 

που ανέβηκαν στα δέντρα κτίριά τους

των ελεφάντων η ειρήνη

μα πως ξεχώρισε

κι όλα σβήνουν απαλά

ενώ κλείνω τα ξύλινα κουφώματα

το παράθυρό μου

σιωπά ξανά η καρδιά μου 

καίει μια μέρα 

που τίποτα κανείς δεθάχει κάνει

τον κόσμο αυτόν

να νιώσω απτο βάθος

κιο παλμός μου να πιάσει

το τέμπο που γουστάρω

να τονομάσω θάλασσα και με το

δάχτυλό μου νακουμπήσω

την άμμο στο νησί

που λαχταράω.

Το σπίτι.

Εκείνο το σπίτι
ήταν μια καλή περίπτωση σπιτιού.
Είχε πολύ ήλιο
εσένα σε ενοχλούσε
σεμένα φώτιζε τα σκοτεινά μου
σημεία
κιετσι ζούσα καλύτερα.
Είχε από κάτω
ένα θερινό σινεμά
κιαν και δε με πήγαινες ποτέ
εγώ προσπαθούσα να μυρίσω
τα ποπ κορν απο το μπαλκόνι.
Είχε μια μεγάλη κουζίνα
από αυτές που λέγαμε πως μας αρέσουν
κιαν και δε με γάμησες
ποτέ εκεί πέρα,
ήταν το αγαμημένο μου δωμάτιο.
Είχε πολλές προδιαγραφές να γίνει
ένα όμορφο σπίτι.
Από αυτά που οι φίλοι
λένε όμορφα πράγματα
για τον σωστό φωτισμό
και τις κουρτίνες,
μα πάντα είχαμε κάτι καλύτερο να κάνουμε.
Τώρα πια
δε ξέρω ποιος μένει σε κείνο το σπίτι
ίσως γερμανοι τουρίστες
ίσως και κανένας.
Μερικές φορές που περνάω από κάτω
και το χαζεύω
με τα σβησμένα του φώτα
σκέφτομαι πάντα το ίδιο
πως δηλαδή
εκείνο το σπίτι
ήταν όντως
μια καλή περίπτωση σπιτιού.

ερωτικά ερωτηματικά.

Φόλ ιν λόβ ίσον
πέφτω σε έρωτα.
ίσως να ναι πιο ρομαντικό
από ένα απλό
ερωτεύτηκα.
ομως αν πέφτουμε σε έρωτα,
με επιτάχυνση g ίσον
/καθόλου τυχαίο το g/
σχεδόν δέκα μέτρα το δευτερόλεπτο
κάθε που ερωτευόμαστε,
ποιος μας εγγυάται
πως δε θα σπάσουμε
κανένα πόδι
την επόμενη φορά;

/

οι έρωτες και τα φιλιά που
δεν ολοκληρώνονται
μου δημιουργούν μια αίσθηση
σα να ψάχνω κάτι
που δεν έχασα
σε λάθος μέρος.
δε θα μου κοστίσει και πολύ
μα αν δεν υπήρξε στην ουσία
ποτέ,
εγώ γιατί το έψαξα; 

/

Όταν φεύγεις δε κοιτάς πίσω,

Σεχω δει,

Αν και νομίζεις πως το κάνεις,

Απλά προχωράς κι ενώ θέλεις,
Δε γυρνάς εγώ,
Σε κοιτάω συχνά,
Μα εσύ απομακρύνεσαι,
Εντέλει όμως,
Ποιος είναι αυτός που
Φεύγει,
Με τα πιο δύσκολα βήματα;

/

Έχω ερωτευτεί βαθιά

λίγες φορές

συνήθως ήταν

μπορώ να πω υπέροχο

ο,τι καλύτερο

μου είχε συμβεί

μα πως γίνεται

όσο περνάνε τα χρόνια

να το αποφεύγω

με όλο και μεγαλύτερο φόβο;

/

Όλες αυτές οι γραμμένες 

ερωτικές ερωτήσεις
δεν είναι παρά
ένα σημείο στύσης
που εμπεριέχει
μια τελεία
και από κάτω μια γλώσσα
γεμάτη ανυπομονησία. 

όχι

;

τι;

έχω μια αίσθηση χορού
το Όλο μου/σώμα
και μουσκεμένο μυαλό μα
ειμακίνητη
ανάμεσα σε αυτοκίνητα
φιμέ τζάμια με
δε τους βλέπω δε βλεπόμαστε
γιατί δεν είμαι
χορευόμενη
στη διάβαση απάνω
από δω εκεί και πίσω εδώ
παραπεταω κι ενώ
όλα τα φανάρια
μου κόκκινη κάρτα εγώ
μετακοιμαμαι βιαστική
αγκαλιά στα γόνατα
της τζαζ γονατιζμενη
μου τον αντίχειρα με
σε στάση ωτοστόπ
αναμενουμενη οδηγό
για να με πάει
λουσμένοι στα πράσινα
φώτα να κουβεντιάσουμε
ακίνητοι με μάρκες αμαξιών
κι ολαυτα τα κανονικά
που σκέφτεται κάποιος
περπατάει ενώ
πεζοδρόμια στα πόλης της
με ακουστικά φορώντας
από τα φτηνά,

λιωμένοι λουόμενοι 

αζόρες η ώρα μεσημέρι.

τζίνα νανά,

όσα μικρά ποιήματα 

δε χωράνε μέσα στη τσέπη μου,

τα πίνω τζιν 

με ανανά και πάγο

αυτό το καλοκαίρι στη δουλειά.

δεν είναι και τίποτα

το σπουδαίο άλλωστε

όταν νερώνει 

δε πίνεται με τίποτα.

όμως με βοηθάει

στη τόση ζέστη 

όπου τα ιδρωμένα μαλλιά 

μου κολλάνε πάνω

στα χείλια μου.

αυτό το τζιν ανανά

κι ένα κλαμερ,

Καμάρα.

αυτή τη νυχτερινή ώρα
στη γειτονιά 

είναι επικίνδυνα, κάποιος
ντίλερ κάποιο ζόμπι
που θέλει λεφτά 

η ένας από αυτούς
που δείχνουν στα κορίτσια
το ενδιαφέρον τους.
ή κάποιος με καθόλου 

φιλικές διαθέσεις,τελοσπαντων.
Φοβάμαι συχνά 

σαυτη τη γειτονιά
τα βράδια που γυρνάω
απτη δουλειά ή όπου.
μα πιο πολύ φοβάμαι
τον Έρωτα που ξεφτίζει
και μας αφήνει μόνους
βιαστικούς να γυρνάμε
στο σπίτι με αναστεναγμούς
και τότε αναρωτιέμαι ποιος
είναι πιο πιθανόν 
να μας βλάψει. 
κάποιος Αλγερινός ντίλερ
ή εμείς; 

ρομαντική αγορά.

Έχω ένα κενό
ανάμεσα στο στήθος μου,
θυμίζει τη ρωμαϊκή αγορά.
Ένα κενό στο κέντρο
της πόλης
πλατεία ρομαντικής αγοράς
η ώρα νύχτα
και δυο δευτερόλεπτα.
Δύο λεπτά να σε κοιτάω που και που
-αυτό το κενό-
και είμαι ντάξει.
Τι μεγάλη αντίθεση!
τελικά είμαστε όλοι τρελοί
και δυο δευτερόλεπτα.

tips.

μια μέρα θα σταματήσουμε να αγαπάμε
αυτούς που κάποτε λέγαμε
πως αγαπάμε περισσότερο απολους.
θα τους πούμε πως μας παραμέλησαν
ή για κάποιο μεταπτυχιακό
ή για κάποια δουλειά
κάπου στο εξωτερικό με πολλά λεφτά.

θα μας σκέφτονται θλιμμένοι στα παράθυρα
κι εμείς θα έχουμε ενοχές
κάτω από το μαξιλάρι.
τα σοσιαλ μίντια θα μας δείχνουν
χαμογελαστούς
με μυστική λεζάντα -μεταξύ μας-
"πως να υποφέρετε με επιτυχία".

μια μέρα θα νιώθουμε σαν τους προδότες
που φοβόμασταν μην
μας ραγίσουν τη καρδιά,
θα λένε οι φίλοι μας
πόσο δε φταίμε, κι εμείς
θα κουνάμε το κεφάλι μας
πάνω από τα νευρικά μας πόδια.

δε θα φταίμε ιδιαίτερα πολύ
άλλωστε πόσο χειρότερα μπορεί
να καταλήξει μια αγάπη,
θα περπατάμε ένοχα ελεύθεροι
και θα αφήνουμε πάντα
λίγα τιψ στον μπάρμαν.

γέφυρες,ντετέκτιβ κι εγώ.

Επιλέγω να μην μιλάω επιλέγω
Αυτή η σιωπή να αρχίσει να λέει
τα δικά της.
Κάτω από μια γέφυρα 
εγώ κι
ένας μυστικός ντετέκτιβ
που με ψάχνει έντονα. 
Έχει φάει τον τόπο για μένα
μα δεν μιλάω τον αφήνω
να νομίζει πως δεν
υπήρξα ποτέ.
Κιομως 
είμαι κάτω από τη γέφυρα,
σχεδόν κοροϊδεύω
τον ίδιο μου τον εαυτό πως
δεν είμαι αυτή που νομίζω γιατί,
Δεν είμαι καμία.
Αυτός ο ντετέκτιβ ξέρει καλά
τη δουλειά του αυτό που κάνει
Το κάνει καλά .
Μα όμως είναι απλά ένας ντετέκτιβ 
κιεγω κρύβομαι τόσο
πετυχημένα,
εγώ που δεν είμαι εγώ 
κι αυτός ο ντετέκτιβ 
ενδεχομένως ένας παλιός μου εραστής 
είναι καλός στη δουλειά του 
μα όχι στον έρωτα,
Παρόλαυτα 
Η γέφυρα είναι η γέφυρα 
Εγώ είμαι από κάτω 
Κι αυτός είναι ένας ντετέκτιβ 
που δεν θα με βρει 
γιατί δεν με ήξερε πότε .
Και τώρα που βρέχει 
το νερό και η σιωπή μου 
σβήνουν τα ίχνη μας. 
Αυτή η γέφυρα 
γεφυρώνει και χωρίζει 
περισσότερα 
αποσα νομίζαμε  
μα σίγουρα λιγότερα 
αποσα θα ήθελα .
Μερικές φορές για λίγα λεπτά 
Θέλω να με πιάσει πολύ 
Να με πιάσει εντελώς
Μα η ελευθερία μου είναι 
Κάτι κερδισμένο ,
ο μόνος τρόπος είναι
να θελήσω να με βρει να 
του φωνάξω 
Συγνώμη κύριε ντετέκτιβ μου 
είμαι εδώ,
κάτω από τη γέφυρα
Θα ήταν εύκολο μετά
και αυτή η σχεδόν 
αστυνομική ιστορία 
αυτή η σχέση γέφυρα
ανάμεσα σε εμένα και στον 
Ντετέκτιβ μου ,
Είναι ένα παιχνίδι όπως 
η βροχή με τη σιωπή μου 
όσο και να συνεχίζουν 
οι σταγόνες εγώ δεν παραπονιέμαι 
παρόλαυτα 
αυτός είναι ένας μονόλογος 
και τίποτα παραπάνω 
Μια γέφυρα που ενώνει
Εμένα με Εμένα 
και που από κάτω είμαι Εγώ 
με έναν ντετέκτιβ εντωμεταξυ
που με ψάχνει 
κάπως έντονα 
δηλαδή 
ένας Έρωτας ακόμα βροχερός 
γεμάτος Σιωπή
με κάμποσο πληγωμένο λυρισμό 
Και τίποτα άλλο.
Από μια γυναίκα που 
δεν ξέρει ποια είναι 
Ανάμεσα
σε τόσους ανθρώπους άτομα
δίπλα σε τόσο ψηλά κτίρια
αυτή η γέφυρα 
με βρίσκει σύμφωνη
σε αυτή την αναζήτηση 
γεμάτη ησυχία και
σε λέξεις που δε
σταμάνε ποτέ
πάνω σε γέφυρες κάθε 
στιγμή έτοιμες
να πηδήξουν 
ικετεύοντας κάποιον ντετέκτιβ
Ενδεχομένως Εραστή 
να θέλει να τις σώσει.

μουσική.

Ναχαμε να λέγαμε 2.

Οι κρυφοί έρωτες είναι
σαν υγρό στου πνεύμονες,
είναι κρυφοί,
επικίνδυνοι
και φυσικά υγροί.

 ~

Στο μπαρ τα φώτα χαμηλώνουν
ώρα στην ώρα ποτό
στο ποτό
και στο τέλος
όλοι καταλήγουν σκοτεινοί
στο φωτεινό ξημέρωμα.
Μια μπουγάτσα ένα ταξί
άντε κανένα φιλί
και δρόμο.

 ~

Είμαι ένας αναπτήρας
χωρία υγραέριο
με πατάς και σβήνω
με πατάς μα σβήνω
με πατάς
αλλά ο διπλανός σου έχει άλλον
ευτυχώς που
ποτέ δε ξεμένουν και οι δύο
σε αυτές τις ιστορίες.

 ~

Στο ραδιόφωνο οι Μπιτλς
όλο κλαίνε
μισέλ μα μπελ
i love you i love you i love you.

Μα κύριε ΜακΚάρτνεϋ

που καιρός για έρωτες
δε βλέπεις πως
είμαστε όλοι φλώροι;
Άστα γι αργότερα αυτά
τα ερωτικά σου
και μέχρι τότε ελπίζω
να μην έχεις πεθάνει κι εσύ.

 ~

Ψάχνουμε τους εαυτούς μας
σε δρομάκια και
σε αυτοκινητόδρομους
σε σχολεία και συναυλίες,
μα μήπως
και λέω μήπως
γιατί μπορεί και όχι,
μήπως είμαστε απλώς
αυτά τα πράσινα χορταράκια
που συνοδεύουν τις μαργαρίτες
και που κατουράνε τα σκυλιά
τώρα
που ήρθε η άνοιξη;

βιβλίο δεκαπέ.

Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο
Ουστ απο εδώ
πλατεία Αριστοτέλους
κάπου το απόγευμα κάπως
με άβολο στομάχι. 
Μία κυρία με περίεργα μαλλιά,
Αναζητώντας τον χ
τον άγνωστο χι
Χείλια από κραγιόν ξεβαμ

Αυτός ο ουρανός είναι τόσο
Ανθρώπινος θα έλεγε κανείς 
πως κάποιος εκεί πάνω
έβαλε πλυντήριο,

Αναζητώντας τον ξανακερδισμένο χρόνο
Βιβλίο δεκαπέντε 
Αισθάνομαι πως
δενιωθωτιποτα,
Πραγματικά πολύ περίεργο μαλλί 
Αυτή η κυρία χαϊδεύει 
αυτόν τον σκύλο αυτός ο σκύλιος
που χαϊδεύεται από αυτήν
τη κρύα σκύλα,
Λοιπόν λέγαμε

Αναζητόντως σίγουρα ναι,
Μα γιατί είναι 
τόσο περίεργα αυτά τα μαλλιά
δεν νιώθω τίποτα γιαυτα
τα περίεργα μαλλιά κυρία μου 
Αλήθεια
γενικά δεν αισθάνομαι
και πολλά 
Πλατεία Αριστοτέλους 
κάπου κάπως το απόγευμα 
χθες αύριο.
Αναζητ

Ναχαμε να λέγαμε.

Ο άνθρωπος γκριφόν έπεσε από το παράθυρο

Είπε

Εγώ πέφτω

Και τον ακούσανε μόνο τα αδέσποτα

και ο κομμωτής

που τούκανε τη φράντζα.

~

Το λεωφορείο έκανε στάση στο Πέραμα

Ο ανυπόμονος οδηγός 

Είπε

Κάνε πέρα man

κι ένας παππούς κατέβηκε αργά.

~

Η ξενυχτισμένη σερβιτόρα έσβησε το τσιγάρο

στο πάτωμα

Είπε

Αυτή η δουλειά με σκοτώνει

και πέντε Ιρλανδοί χειροκρότησαν 

χωρίς χέρια.

~

Το casio με τα φωσφοριζέ παπούτσια 

Είπε

Εγώ να πηγαίνω

και ανατινάχτηκε δίπλα στη στάση του μετρό

δεκαπέντε δευτερόλεπτα και εικοσι τρία δεύτερα

μετά.

~

Η κούκλα της βιτρίνας στο εμπορικό

Είπε

Είμαι το κέντρο του κόσμου

Ο σεκιουριτάς βγήκε έξω να καπνίσει

και τα ρολά χάιδεψαν τα τζάμια

δυνατά.

~

Η τάδε του τάδε σε κείνον

Είπε

Νιώθω μικρή μέσα στο σύμπαν

κι αυτός έσκυψε να δέσει τα κορδόνια του 

δίπλα σε κάτι μυρμήγκια

στο πάρκο.

~

Η καρδιά του εραστή

Είπε

Πάω να σπάσω

και μια κόλλα ούχου στιγμής στο γραφείο

χαμογέλασε.

χαρμστερ.

Ο κύριος Χ ερωτεύτηκε το χάμστερ του. Το χάζευε με τις ώρες να τρέχει χιλιόμετρα πάνω στο τροχό του. Πάντα πριν πέσει για ύπνο, του διάβαζε ένα-ένα κεφάλαια από τον μύθο του Σίσυφου. Και πέρναγαν οι μέρες και το χάμστερ ίδρωνε πάνω στο τροχό του, ο Καμύ ίδρωνε κεφάλαιο στο κεφάλαιο και ο κύριος Χ ίδρωνε απο το πόσο ερωτευμένος ήταν.

Μήνες μετά, ο κύριος Χ ένιωσε πως ήρθε η στιγμή να εξομολογηθεί την αγάπη του, μα μιας και ήταν η πρώτη φορά που ήταν ερωτευμένος με χάμστερ, δεν ήξερε πως να το κάνει. Είχε διάφορες αποτυχημένες εξομολογήσεις στο παρελθόν, όπως για παράδειγμα αυτή στο κουνέλι της ανιψιάς του που κατέληξε σε απόρριψη λόγω έλλειψης επικοινωνίας (σύμφωνα με το κουνέλι).

Αυτή τη φορά όμως ήταν αποφασισμένος να κάνει σχέση. Ο κύριος Χ ήταν χρόνια μόνος του και οι γονείς του ήταν πια πολύ πιεστικοί απέναντι στο γάμο. Του έλεγαν "ή τώρα ή ποτέ" και η αλήθεια ήταν πως κι αυτός, μετά από χρόνια στα ναρκωτικά και στα μπαρς, το είχε στο μυαλό του.

Ένα πρωί πήρε τηλέφωνο τον Ψ, παλιό του συμμαθητής που έριχνε πάντα όλα τα κορίτσια. Του ζήτησε συμβουλές και μετά από μέρες στο τηλέφωνο, ήταν έτοιμος να αναλάβει δράση. Αγόρασε λουλούδια και διάφορες καταψυγμένες λιχουδιές από το πετσοπ της γειτονιά του. Ανεβαίνοντας με το ασανσέρ , έβαλε κάμποσο ζελέ στα μαλλιά του και κοίταξε με κάποια ελπίδα τη σκατόφατσα του στο καθρέφτη. Μπήκε σπίτι φωνάζοντας ΗΡΘΑ.

Ξεκινήσανε να μιλάνε και τους πήρε όλο το βράδυ. Ήπιαν δυο μπουκάλια κρασί και φάγανε μισή φραντζόλα καπνιστό τυρί. Ξάπλωσαν στο κρεβάτι και κοιμήθηκαν μεθυσμένοι αγκαλιά. Για την ακρίβεια, το χαμστερ αποκοιμήθηκε στη παλάμη του κυρίου Χ, κι αυτός στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού. 

Το πρωί το χάμστερ έλειπε και ο κύριος Χ βρήκε ένα σημείωμα στη κουζίνα με το οποίο εξηγούσε πως θέλει να αφιερωθεί στη καριέρα του ως μαραθωνοδρόμος. Έγραφε πως μια σχέση τώρα, θα τον απέτρεπε από το να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα και ευχόταν στον κύριο Χ μια ζωή γεμάτη απολαύσεις.

Ο κύριος Χ έκλαιγε μέρες, μα μετά από κάποιο καιρό αναγκαστικά το αποδέχτηκε. Τώρα πια είναι καλά κι όσο για τον μεγάλο έρωτά του με το χάμστερ, πλέον πιστεύει πως όλο αυτό θα ήταν μάταιο και πως έγιναν όλα όπως ήταν λογικό να γίνουν. Το χάμστερ ήταν πολύ φιλόδοξο και ο κύριος Χ με τη σειρά του, έκανε το λάθος εκείνο το βράδυ, να το βγάλει από το κλουβί του. 

ψάρι γραφείου.

Κάτι απλό σαν
αυτό το γραφείο κηδειών
απέναντι από το σπίτι.
Έχει στη βιτρίνα
ενυδρείο με χρυσόψαρα
κι ένα από αυτά είναι τόσο μεγάλο
που αναρωτιέμαι
πως και δε σκάει.
Το χρυσόψαρο
που νίκησε τον θάνατο,
Γραφείο Κηδειών
"ο αθάνατος".
Η αιώνια σκέψη μου
πως το χρυσόψαρο αυτό
θα θάψει το αφεντικό του.
Όλα αυτά απέναντι από το σπίτι
σαυτο το δρόμο
που παίρνω για να πάω στη δουλειά.
Κάτι απλό 
που ξεχνάω πάντα
στο επόμενο τετράγωνο.

*με το ψάρι του Jay Key.