Πολύ άσχολ είσαι.

Στεκόμουν πίσω από μια κολόνα

και έψαχνα τα τσιγάρα μου,

αλλά που να τα βρω

έτσι πουναι η τσάντα μου,

κι ένας που του έμοιαζε

έσκυψε σχεδόν μπροστά μου

για να δέσει τα κορδόνια του,

για να μη σκοντάψει φαντάζομαι.

Ήμουν έτοιμη να του ρίξω μια κλωτσιά

που τέτοια δεν έχει ξαναφάει,

έτσι, γιατί μου τον θύμισε.

Βρήκα τα τσιγάρα μου,

άναψα ένα πριν του τη σκάσω,

έτσι, για να δώσω εφέ στη κλωτσιά,

αλλά γαμώτο μου δε πρόλαβα.

Το έκανε μια άλλη 

κι αυτή έτσι, με δύναμη.

Και εκεί κάπου ανάμεσα κολόνας 

και κλώνου κατάλαβα

πως έχει πληγώσει κι άλλες,

ο αλήτης,

με τον ίδιο τρόπο φαντάζομαι.

Γύρισα σπίτι 

με νεύρα που δε πρόλαβα,

και τον είδα στη γωνία του κρεβατιου,

πάλι να κοιμάται.

Έβγαλα τα ρούχα μου 

και έπεσα για ύπνο

στο σαλόνι.

Τπτ

Δεν αγγίζουμε τίποτα,

προσοχή σπάει.

Τιμωρία

με το ένα πόδι στη γωνία

παιδί που δεν έφταιξε

να μαθει την αλφάβητο

ορθά και οχι ανάποδα,

έλλειψη κοινωνικής αποδοχής

το μικρόβιο 

και τώρα θεραπεία.

Φωνές/φωνάζω/ας φωνάξουμε

να ουρλιάξουμε

να κρεμαστούμε απο κραυγες

απο φωνητικές χορδες

απο παντου απο

πουθενα απομένα

μενανε

δυο δεινόσαυροι που παγώσαν

απτο κρυο περιμένοντας

το τέλος του κόσμου,σιγουρα.

Λογικη η ένταση

όταν περιμένεις 

αυτό

με το κρυο και το τέλος.

Αλλαγοράσανε

λουλούδια

απαυτα που ανθίζουν μόνο το χειμώνα

όσο εγώ τρώω τα νύχια μου

κι όσο αυτά μακραίνουνε.

Προπολλούπροειδο ποίηση.

Στο αγόρι μου 

αρέσουν τα τακούνια,

αλλά εγώ δε τα φοράω

και μάλιστα αν τα φόραγα

θα θελα μόνο να τα φόραγα,

για να τα βγαζα

και να του τα 

σκάσω στο κεφάλι/τατακούνια

κους εκεί

κιαρέσουν γενικά,

να στο σταυρό που σου κάνουν,

να στο σταυρό που κουβαλάνε,

να στο σταυρό που τους κρεμάσαν

κιαυτό είναι

προπολλουπροειδο ποίηση.

Γεμίσαμε κοινωνικούς καπνιστές,

μέσα στον κοινωνικό αλκοολισμό

τους

αλλά ναι ρε γαμώτο,

γαμώτο,

έφερα εξάρες,

ναι ρε γαμώτο,κέρδισα!

Ένα κορίτσι σηκώνει τα χέρια του,

μια βόμβα πέφτει στον ωκεανό 

και πριν πνιγεί σκάει

μπαμ,

μια γοργόνα αυτοκτονεί

ξεβράστηκε από το κύμα και ταλάτι,

ένα λιοντάρι

την βλέπει 

αλλά δηλώνει χορτοφάγος.

Φοβ α να μαι.

Φοβάμαι τα δάση,

αυτά τα σκοτεινά δάση

γιατί αρκούδες και λύκοι πεινασμένοι,

πεινασμένοι

θα θελήσουν να με φάνε.

Φοβάμαι τα προδομένα όνειρα,

που θα βαρεθούν να περιμένουν και 
ένα ένα,

ένας ένας,

θα μου τα κλέψουν.

Φοβάμαι το κόσμο αυτό

που μια μέρα,

χωρίς έναν λόγο ακόμα,

θα σταματήσει 

την μουσική από τα ραδιόφωνα.

Μα πιο πολύ φοβάμαι τους ανθρώπους,

αυτούς που αγαπάω τόσο,

πως θα με αφήσουν μόνη,

να αναπνέω νερό

και να πίνω οξυγόνο.

he μον ας.

Χωρίσ αρσενικό

να μου μπλέκει τα μαλλιά

οι εποχές αλλάζουν

πόσο κρύο

μόνο η ρώγα μου το ξέρει.

Πιες έναν ζεστό καφέ

με τα δυο σου κρύα χέρια

εγώ θα στο σερβίρω

σε μένα το πληρώνεις.

Το σώμα μου

να διώχνει την καλοκαιρινή του διχρωμία και

τι παιδί κι αυτό (;)

πολύ χειμωνιάτικο δεν βρίσκετε (;)

βρίσκω την ειρωνεία να έρχεται

στ' ότι φεύγει και έρχεται

χειμώνας.

Κυριακή.

Κυριακή.

Τα αγόρια φοράνε τα αθλητικά τους

και συζητάνε για ποδόσφαιρο.

Τα κορίτσια πίνουν καφέ, κουτσομπολεύουν 

τα αγόρια που φοράνε τα αθλητικά τους

και συζητάνε για ποδόσφαιρο.

Τα περιστέρια κουτσουλάνε γριές

που ξεχάστηκαν σε κάποιο παγκάκι.

Γριές ξεχασμένες σε κάποιο παγκάκι

ανακρίνουν περιστέρια

για να βρουν ποιο τις κουτσούλησε.

Οι άνθρωποι προσεύχονται

αλλά η μέρα δεν φτάνει,

πολλές οι αμαρτίες.

Εμένα η μέρα με βρήκε στον καναπέ

να βλέπω το "Ποτέ την Κυριακή".

Τίτλοι τέλους και αναστέναξα.

Λατρεύω να αναστενάζω

τις Κυριακές.

Κανείς.

κανείς δεν φταίει κανείς

πίσω δεν 

κοιτάει κανείς

το σώμα μου σε ψάχνει

κανείς δεν

ξέρει να μου πει

κανείς

να μην τ' αγγίξει κανείς

δεν μιλάει κανείς 

να μην όχι δεν

κανείς.

και συ ο κανείς

τι να κάνεις

Χαρτο παίκτες.

Σκοτάδι,κόκκινο νέον η ταμπέλα,

τσόχα καταπράσινη,

δυο χαρτοπαίκτες.

Χαμηλά ποτήρια ανάγλυφα

σκούρο υγρό καφέ

ουίσκυ ρούμι ένα.

Μάσκες αντι ηλίου γυαλιών

παίζουν για να χάσουν.

Κινηματογραφικό πλάνο,

εδώ και εκεί ντυμένοι στα λευκά

κομπάρσοι.

Όλα είναι χρώμα.

Όλα είναι μπλόφα.

Και όμως τα ανοίγουν όλα,

ο Ερωτας δίπλα στην ομπρελοθήκη

χορεύει και ουρλιάζει.

Σηκώνονται

για την τελική συνηθισμένη χειραψία,

αλλά όχι.

Ξυπόλυτοι ανεβαίνουν στο τραπέζι

ρίχνουν βέλη στον Ερωτα

και πετάνε τις προσωπικές τους τράπουλες

στον αέρα γελώντας.

Μια τρύπα στις κουρτίνες

βάζει τον πρωινό ήλιο στο δωμάτιο,

ένα φορτηγό κορνάροντας

σταματάει την μουσική.

Ολοι έχουν φύγει,

οι χαρτοπαίκτες υποκλίνονται.

Ο ένας βγάζει απο το μανίκι 

άσσο κούπα και κόκκινη κορδέλα

και ο άλλος την μάσκα του.

Ασήκωτη ειλικρίνεια ξημέρωνε

καθώς το παραλίγο

θα ήταν πάντα χειρότερο απο το καθόλου.

Δίπλα σ' όλ' αυτά.

Δίπλα σε πορνόγερους

και οινοπνεύματα

στο σκοτεινό Τέξας

στα μπορντό ηλιοβασιλέματα.

Δίπλα στα μεγαλύτερα όργια

στις πιο μικρές καρδούλες

στα πιο γλοιώδη φιλιά.

Στα πατώματα που κολλάνε από μπύρα

στους καθρέφτες γεμάτα αποτυπώματα.

Δίπλα σε ανήλικα που βρίζουν

σε εσώρουχα που φαίνονται

εκπληκτικά πρόστυχα

στα παραισθησιογόνα βλέμματα

στα φτηνά ναρκωτικά.

Δίπλα σε ανθρώπους που παίζουν κυνηγητό

σε φανάρια χαλασμένα

σε σφηνάκια αγκαλιάς.

Δίπλα σ'όλ'αυτά

εγώ θα χαμογελάω.

Καλά εσύ

δεν βλέπεις

πόσο δεν έχει πεθάνει ο ρομαντισμός

ακόμα;

δυο μηδεν

Πήγα στο περίπτερο

ε και θυμήθηκα πως

σήμερα έχω γενέθλια.

Ε και άνοιξα μια μπύρα στο μπαλκόνι

για την πάρτη μου.

Μήπως

ήρθε η ώρα να μεγαλώσω;

Στο πάνω διαμέρισμα ένα ζευγάρι χώριζε

στο από κάτω ακουγόταν μόνο η τηλεόραση.

Ε και είπα

να τ' αφήσω για την ώρα.

Ε και ξαναπήγα στο περίπτερο

να πάρω τσίχλες γεύση φράουλα.

Στην πρώτη φούσκα

σκέφτηκα πως τα χρόνια 

είναι σαν τους ανθρώπους.

Βλέπουν φως και μπαίνουν.

Ε,

μετά συνέχισα να κάνω φούσκες.

5.000 χ.λ.μ

Πάνω στην μοτοσικλέτα

με τους χαλασμένους καθρέφτες,

τρέχουμε να πάμε στο σπίτι που δεν έχουμε.

Σαν ακροβάτες ισορροπούμε πάνω,

στην διπλή γραμμή του δρόμου

και

κάνουμε κατακόρυφο

για να δούμε τους οδηγούς ανάποδα.

Πολύ κέτσαπ έχει το ηλιοβασίλεμα

-αγάπη μου-.

'Ισως ο θεός έφαγε φαστ φουντ

ενώ εμείς πηδιόμασταν στην τουαλέτα

του ίδιου μαγαζιού.

-εμείς-.

Εμείς κολλάμε αφίσες σε άδειους δρόμους

για συναυλίες ανύπαρκτες

και αντί για κόλα

βάζουμε σάλια.

Εμείς φωτογραφίζουμε τα γυμνά μας πόδια

στα ξύλινα πατώματα

γεμάτα χλωρίνη.

Εμείς οδηγάμε ήδη για εκεί

όπου δεν ξέρουμε αν θα φτάσουμε ποτέ.

5.000

χιλιόμετρα

5.000 Χαλασμένα Λεοπάρ Μανιτάρια

5.000 Χεσμένα Λαίμαργα Μπουλντόγκ

5.000 Χωρίς Λαιμό Μωρά

Τι σημασία έχει,αφού το ξέρουμε.

Αυτό που αξίζει

-αγάπη μου-

είναι αυτή η γαμημένη πινακίδα

που γράφει τον τόπο και όχι,

την απόσταση.

Υστερόγραφο: του 2011 :)

Missed Me.

http://www.youtube.com/watch?v=-5jtmIddb7k

(παρένθεση)

(ο κύκλος  χάνει τον δρόμο του

αθάνατο το σεξ 

γεννάει ζωή και ύστερα την παίρνει

γιατί τα μάτια να γυαλίζουν τόσο

μόνο όταν κλαίμε

μαύρο δάκρυ

το μολύβι ματιών που μου πούλησαν για αδιάβροχο

ας μας πνίξουμε

οι καλύτεροι

 ποιοι άλλοι 

εμείς

και να

με βλέπω μέσα από το τζάμι

ναι πολύ κλισέ

ξέρω

αλλά τι να κάνω

το κλισέ λέγεται και κλείσε

τα μάτια σου 

ένα χασμουρητό και τέσσερα πέντε ποτά

αβάνα κόλα στυμμένο

ραντεβού 

για να μην πας και να μην πάω 

μια κότα και ένας κόκορας)

(.)

αν το καλοσκεφτείτε.

Γιατί γράφονται τα ποιήματα;

Άλλα για να προδώσουν ,άλλα για να προδοθούν,

ψιθύρισε ο ποιητής στον ερωτευμένο.

*Μιράντα Παπαδοπούλου.

Ένα βράδυ που δούλευα.

Δούλευα

και το βράδυ εκείνο 

τίποτα δεν φάνηκε αλλαγμένο.

Ένα γεμάτο ποτήρι 

μου μίλαγε στον πληθυντικό 

και οι φίλοι μου κάπου έξω θα μεθούσαν.

Κάθε δύο τσιγάρα έψαχνα ρολόι.

Ύστερα προφανώς 

έψαχνα και τσιγάρα.

Ο μπάρμαν σκούπιζε 

κάποια αποτυχημένα ζογκλερικά

ενώ εγώ δούλευα.

Το μόνο που άλλαξε

εκείνο το βράδυ που δούλευα

είναι πως όταν έφευγα,

φόρεσα την τσάντα μου

στον αριστερό μου ώμο
για πρώτη φορά,αλήθεια,

α

και το φεγγάρι.

Μαύρο φως.

Μια σκιά με ακολουθεί

μαύρο φως

τα πνίγεις όλα.

Τα πετραδάκια κλωτσιούνται,

οι ταμπέλες διατάζουν.

Μετράω τα φώτα 

εφτά.

Μετράω τους κάδους

τέσσερις.

Τον ψάχνω πίσω μου

και παίρνω τα "7-4¨ μου.

Αφαίρεση.

Όσα και να είναι

τα "σαγαπώ"

κερδίζουν τα ξενύχτια.

οκτα push.

Πού είναι το μυαλό μου;

Πού είναι τα πνευμόνια μου;

Όλα τα φώτα είναι αναμμένα εδώ μέσα δεν βλέπω τίποτα.

Κι εγώ χταπόδι.

Το ένα μου χέρι, κρατάει τσιγάρο.

Το άλλο

μοντάρει κουμπιά στον νιπτήρα.

Ένα άλλο ψάχνει κράκερς στην κουζίνα κι ένα άλλο,

ξύνει ένα άλλο

που το τσίμπησε κουνούπι.

Κάποιο άλλο

ανακατεύει ρούμι-COCA COLA

και ένα ακόμα

βάζει στο πλυντήριο μόνο τα μπλε ρούχα.

Το όγδοο είναι

 ,φυσικά,

στα πόδια σου ανάμεσα.

Και κάπου διάβασα

πως σε ένα χταπόδι
τα πλοκάμια αγγίζουν 

τα 438 χιλιόμετρα.

Η Φωνή.

Τα λεπτά αγκαλιάζονται

ο χρόνος λιγοστεύει,

η αντίστροφη μέτρηση ξεκινάει.

Οι κόρες συστέλλονται,

το πλήθος σιωπά

και ιδρώνει.

Ο Χριστός φοράει κόκκινη γραβάτα,

η ορχήστρα παίζει.

Τα περιστέρια ευθυγραμμίζονται πάνω

σε καλώδια,

τα πυροτεχνήματα δυναμώνουν.

Οι ζίπο κλείνουν για τελευταία φορά

και ο αέρας κοκαλώνει.

Και επιτέλους η Φωνή:

"ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ

ΟΥΤΕ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΕΡΑ

ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ.

ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΜΕ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ.

ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΑΥΡΙΟ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ."

Με άλλα λόγια αύριο

πάλι με χανγκ οβερ.

*για τον συκάτοικο "ιάλοου"

Μπαρbar.

Η λάμπα αναμμένη στην γωνία,

ένα κορίτσι από την Κίνα μιλάει στον αγαπημένο της

στο μπαρ, τα σαξόφωνα φωνάζουν.

Θλιμμένη μουσική, ενώ το αγόρι με το άσπρο ζιβάγκο

πουλόβερ, pull-over,

ξελογιάζει τον μουσικό από την Πολωνία

που έχει μείνει μετά το πάρτυ.

Ο πόθος παραμένει, συνεχίζεται στην λάμψη

της νύχτας, αναζητώντας τον εραστή της

αχ πάμε,

να ψάξουμε 

ανάμεσα στα τσιπς και στα αγόρια

για τον τέλειο

τον άπιαστο εραστή

που δεν έρχεται μέσα

με τον φρέσκο αέρα και την θάλασσα

αλλά μένει σπίτι, κρυμμένος στα σεντόνια

μόνος, αχ ο απαίσιος πόνος

καθώς η μηχανή του ταμείου κουδουνίζει

και ο μπάρμαν διώχνει

τα μπουκάλια απ' το μπαρ.

Με ρέντα.

Θέλω να ξεράσω όλη την Αίγυπτο.

Θέλω να κατουρήσω όλη την Ασία.

Θέλω να χύσω όλη την Αμερική.

Θέλω να σκουπίσω όλες τις Ινδίες.

Θέλω να βουλιάξω όλη την Αυστραλία.

Προς το παρόν,

είμαι στο Άμστερνταμ και τρώω μερέντα.

Γιατί είμαστε ακόμα εδώ;

Άνθρωποι σκοτώνουν μέσα σε εκκλησίες,

πουλιά στριγγλίζουν 
για να μην κοιμηθεί κανείς μας.

Οι γιαγιάδες ξεθάβουν 
τις πιο τρομακτικές τους ιστορίες

και τις διηγούνται γυμνές πάνω σε ταράτσες.

Τα τσιγάρα συνωμοτούν για βανδαλιστικές βραδιές

και ένα μωρό 
τρώει τα δάχτυλα του ποδιού του.

Οι γλώσσες μας, 
λένε ο,τι θέλουν χωρίς να μας ρωτάνε

και το φως δείχνει τις σκιές
πιο σκοτεινές από ποτέ.

Οι σφαίρες εκτροχιάζονται

και τα ελάφια αυτοκτονούν.

Το χιόνι καίει,λιώνει τα σκουφιά μας

και στα τρελάδικα κάθε Κυριακή
έχουν μάθημα ζωγραφικής.

Οι φυλακές γίναν φαστφουντάδικα,

οι βρύσες βγάζουν μόνο βυσσινάδα με ανθρακικό,

τα τηλέφωνα χτυπάνε συνέχεια χωρίς λόγο

και οι συναγερμοί
παίζουν σακεντέλικ κάθε φορά

που κάποιος μπαίνει σπίτι του.

Χθες σε ρώτησα γιατί είμαστε ακόμα εδώ.

Μου είπες πως δεν έχουμε λεφτά.

Γάμα τα λεφτά,εγώ λέω να την κάνω.

Ξιφίας.

Είδα τον ξιφία.

Στα βράχια καθισμένη σταυροπόδι

εκεί που ο ορίζοντας καμπυλώνει.

Ρώτησα πρώτους τους καρχαρίες

μήπως τον πέτυχαν σε κάποιο στενό

να πίνει ή 

να πουλάει.

Μου απάντησαν πως ο ξιφίας που ψάχνω

είναι ψεύτης.

Ρώτησα δεύτερες τις γοργόνες

μήπως τραβιέται με καμιά από δαύτες 

ή

αν ξέρει κάποια τον αριθμό του.

Μου απάντησαν πως ο ξιφίας που ψάχνω

είναι ψεύτης.

Ρώτησα και τα φύκια μήπως

μεθυσμένος έπεσε και πνίγηκε ή

αν μετακόμισε.

Μου απάντησαν πως ο ξιφίας που ψάχνω

είναι ψεύτης.

Δεν ρώτησα ξανά.

Φώναξα αρκετές φορές τον όνομά του

και τον είδα,

τον ψεύτη.

Μου είχε υποσχεθεί πως δεν θα τον ξαναδώ

γι´ αυτό και γώ τον έκοψα στην μέση

και τον άφησα να φύγει.

Αλλά απο᾽ δω και πέρα

κομμένα

τα ψέμματα.

δεν/μεχρι/θα

Αναστρέψιμη κατάσταση

σε αυτόν τον χωροχρόνο,

δεν υπάρχει.

Τα ψάρια θα συνεχίσουν

να πηγαίνουν με το ρεύμα

και σε δάση καταπράσινα,

τα χρωματιστά πουλιά,

θα συνεχίσουν να τραγουδάνε.

Και μέχρι την μέρα

που η στάθμη του νερού θα ξανανέβει,

τα δάση θα μαυρίσουν

και τα κωλάδικα θα γίνουν ασθενοφόρα,

θα ορκιζόμαστε με το αριστερό χέρι

σε υπόγεια δικαστήρια.

Τσιγάρο.

Ακροβατώ στα χείλη ενός μπουκαλιού και πέφτω μέσα.

Βουτάω μέσα στην μπύρα και κολυμπώ προς την επιφάνεια.

Ανασαίνω λαίμαργα μέσα σε ένα πηγάδι.

Σκαρφαλώνω στους τοίχους και βγαίνω από την κίτρινη λάμπα.

Κουτσομπολεύω με τα κουνούπια.

Ψάχνω στο εσωτερικό της τσάντας μου για να βρω κάτι που δεν υπάρχει.

Βρίσκω τον διακόπτη από το διπλανό δωμάτιο.

Τον καταπίνω με νερό και σταματάει ο πονοκέφαλος.

Η μαμά μου πάντα μου έδινε σιρόπι για τον βήχα.

Πόσο θέλω ένα τσιγάρο όμως τώρα.

Ζητάω ένα ποτό από το μπαρ που δουλεύω εγώ.

Μπαίνω από μέσα και το βάζω.

Ευχαριστώ/παρακαλώ.

Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα ένας τελειωμένος.

Μου δίνει τα λεφτά για το πρώτο του ποτό απόψε.

Του δίνω ρέστα 19 φιλιά και 23 χαμόγελα.

Μετά…

Ρίχνω στο μπουκάλι μια γόπα και πέφτει μέσα.

Βουτιέται και βγαίνει στην επιφάνεια.

Πίνω κι άλλο λαίμαργα και νοιώθω το μαγαζί πηγάδι.

Πόσο θα ήθελα να είμαι η κατσαρίδα που σκαρφαλώνει στον τοίχο 

δίπλα από την κίτρινη λάμπα.

Δυστυχώς καταλήγω να κουτσομπολεύω με ανθρώπους ενοχλητικούς

σαν κουνούπια.

Από αμηχανία ψάχνω την τσάντα μου και κάποιος με ρωτάει για τα φώτα της τουαλέτας.

Του δείχνω τον διακόπτη.

Κατεβάζω ντεπόν μπας και μου φύγει ο πονοκέφαλος.

Η μάνα μου συνέχεια φωνάζει επειδή βήχω πολύ.

Πόσο θέλω ένα τσιγάρο όμως τώρα.

Μέτρα.

Μετράω τους καφέδες που ήπια σήμερα.

Μετράω το πόσο σε σκέφτηκα απο την στιγμή που ξύπνησα και 

μετράω σε πόσους ύπνους μου ήσουν μέσα.

Μετράω τις μέρες μέχρι να δώ τον ήλιο.

Μετράω τις θλιμμένες μου γκριμάτσες και 

μετράω την απόσταση που διανύω συνολικά μέσα στο σπίτι μου.

Μετράω τα ποτά που ήπια χθές και 

μετράω το πόσες φορές σε άκουσα να λες το όνομά μου.

Μετράω πόσα πράγματα θέλω να κάνω και πόσα πράγματα θέλω να κάνουμε.

Μετράω τα αποτσίγαρα στις παραλίες που θέλω να σε πάω και 

μετράω τους κόκκους άμμου που θα κολλήσουν πάνω μας,εκεί.

Μετράω τις λέξεις.

Μετράω τις μπάρμπι που έχω αποκεφαλίσει και 

μετράω το πόσες φορές δεν έκανα αυτά που σου υποσχέθηκα.

Μετράω τα χρώματα που έχω βάψει τα μαλλιά μου και 

μετράω την απόστασή μου απο το πιο βαθύ σημείο του μυαλού σου.

Μετράω τα συγνώμη και τα ευχαριστώ και 

μετράω τις ενέσεις τεστοστερόνης που χτυπιούνται στα παρκάκια.

Μετράω τα χαμόγελα που έχω αγοράσει και αυτά που μου δόθηκαν τζάμπα.

Μετράω τις σιωπές που επέλεξα και αυτές που μου επέβαλαν.

Όσα και να μετράω τα δάχτυλά μου θα είναι πάντα λιγότερα.

Γαμώτο.