πως τελικά γίνεται να κρατάω την ψυχραιμία μου για ώρες και για μέρες και για μήνες
ο άλλος είναι που δεν μπορεί
πως με κάτι πολυβιταμίνες σόλγκαρ μπορώ να ξεγελάσω τις αρρώστιες
αλλά θα είμαι σε όλη τη σεζόν ένα βήμα πριν να γίνω χάλια
πως μπορώ πολύ εύκολα να είμαι η πιο ευγενικά αγενής συναδέλφισσα που υπάρχει
πως αν τρώω συνέχεια μακαρόνια
τα αγαπημένα μου ρούχα δεν θα τα φορέσω ποτέ το καλοκαίρι
πως το σκυλί μου μπορεί να ζήσει και με πολύ σύντομες βόλτες αλλά αυτές οι ενοχές με βρίσκουνε στον ύπνο
πως το να φτιάχνω σύνθετα κοκτέιλς με καρπούζι και μεσκάλ δεν έχει καμία σημασια γιατί δεν βγαίνουν νόστιμα
αν εγώ πίνω κονιάκ καλοκαιριάτικα
πως μετά από τόσα χρόνια ξενύχτα το πιο σημαντικό πράγμα για να φαίνομαι καλά το επόμενο βράδυ πλέον
είναι το κονσίλερ
πως η θάλασσα μερικά καλοκαίρια δεν φτάνει όσες φορές και να πάω
οπότε ας πάω λιγότερες γιατί δεν αλλάζει το αποτέλεσμα εν τέλη
πως κανένας πρωινός καφές δεν είναι πολύ καφές ούτε πολύ πρωινός
αν εγώ ξυπνάω απόγευμα και τον πίνω τότε
πως οι φίλες μου ψάχνουν τους δικούς τους τρόπους να είναι αυτές που είναι και εγώ που τις αγαπώ πολύ
πρέπει ασταμάτητα να προσπαθώ να καταλάβω τι εννοούν, γιατί δεν θέλω να τις χάσω
πως οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν στο νησί τόσο γρήγορα που μερικές φορές πιστεύω
ότι μπορεί και να τους φαντάστηκα
πώς να λέω με μαλακισμενο τρόπο την γνώμη μου για τα πράγματα που κάνουν οι άνθρωποι που αγαπώ
και να την λέω τόσο σκληρά που να χάνω το δίκιο μου
πώς να διασκεδάζω με μουσική που αντιπαθώ και όμως
ταυτόχρονα να λέω μπράβο στους ανθρώπους που την παίζουνε
πώς να προσποιούμαι καλύτερα από ποτέ ότι δεν έχω μεθύσει και να πέφτω στο κρεβάτι με τα παπούτσια
πώς να είμαι αδελφή σε ένα εικοσιτριάχρονο κορίτσι που μου μοιάζει
πως οι άνθρωποι είναι σαν τα αντηλιακά, ο καθένας με τον δικό του δείκτη προστασίας που δείχνει το πόσα ακόμα λεπτά θα είναι προστατευμένοι από την στιγμή που θα αρχίζανε κανονικά να καίγονται και να τσουρουφλίζονται,
άλλοι έχουν πενήντα και βάζουν και ξαναβάζουν και άλλοι έχουν τίποτα
πως αυτός ο σιγανός ήχος κιθάρας που παίζει το αγόρι μου τα βράδια μετά από την δουλειά ενώ εγώ πίνω μπύρα στη βεράντα, δειλός και χωρίς μόνιτορ,
είναι ο ήχος που θέλω να ακούω μέχρι να γεράσω
πως τα αστέρια φέγγουν κάθε βράδυ εκεί πάνω και είναι πάντα μαγικά,
αρκεί εγώ να θέλω να σηκώσω τα μάτια μου για να τα κοιτάξω.
