για τις φίλες.

στο πάτωμα ξαπλώνουν

οι θλιμμένες σερβιτόρες

και σκουπίζουν με βετέξ 

το βράδυ που περνάει

στο μυαλό τους ένα τέρας

τις κοιτάει που χορεύουν

μ'ένα βλέμμα πουχει σπάσει,

κάνουν στάση στο καθρέφτη

μα ποτέ δε προλαβαίνουν

κιαν οι τράπεζες 

ανοίγουν κάθε μέρα

και αν κάθε μέρα

το ψωμί μυρίζει στα μπαλκόνια
οι σερβιτόρες που ναι φίλες

αναπλέουν επιτέλους πάνω

από τα σύννεφα που βρέχουν

και τα πεζοδρόμια ξεπλένουν 

το πρωί.