τις τσιμεντένιες μας ζωές
να τις ποδοπατήσουμε λέω, με
κόκκινα καουτσουκ παπούτσια πλαστικά
ανακυκλώσιμοι,
στα μυαλά μας τα σπιρτόκουτα
που καίμε τις σκέψεις μας τις καλύτερες
με αναπτήρες κάπου στις 5 το πρωί.
να
πιούμε με σφηνάκι τα
στραβά χαριτωμένα μας χαμόγελα,
αυτά που μας είπαν μετά απο γαμήσια
πως μας ομορφαίνουν και
με ασανσέρ να κατέβουμε
στο σινεμά των τεκτονικών πλακών
του εδάφους να πάμε,
για να γελάσουμε υστερικά
και να χορέψουμε τόσο αργά
με μάτια που χαϊδεύουν τα δάχτυλά
των άλλων και με δάχτυλα,
που σφουγγαρίζουν τους μανδύες
των ματιών μας,
ναφηγηθούμε τα παρελθόντα μας
σε μέλλοντα χρόνο
με ψέμματα και φαταλιστικούς
αναστεναγμούς.
να αποθεώσουμε το ανόημα
του χρόνου πάλι, και να ορκιστούμε
αιώνια καθημερινή αυτοκτονία
στο καναπέ του λιβινγκ ροομ
ανάμεσα από καλοριφέρς και πολυθρόνες.
να κατουρήσουμε τις καρέκλες και τα κρεβάτια
αναγκασμένοι να κουβαλάμε
τα σλιπινγκ μπαγκς σε στάσεις λεωφορείων
σε μπανιέρες ψυχιάτρων, σε καταπακτές εκκλησιών
και σε θέατρα.
τη καλύτερη παράσταση πρέπει να δώσουμε
ουρλιάζοντας, το μονόλογο του ύπνου
το μανιφέστο του αυνανισμού
τον εθνικό ύμνο της τυχαιότητας
την προσευχή της αμαρτίας.
ναι,
να τα κάνουμε όλα αυτά
γιατί βαρέθηκα πολύ
τα ίδια και τα ίδια.
Κιαν πάλι, εσύ είσαι κουρασμένος σήμερα
πάμε να μου κάνεις έρωτα,μόνο τότε
τα ξεχνάω όλα αυτά
τα παρακάλια.
