ν αμην.

ζω διαρκώς μέσα σε μια εκκλησία
μαζί με τις γιαγιάδες κάνω ποδόλουτρο
σε αλάτι ιμαλαίων να φύγουνε οι κάλοι
αχ οι καλοί οι ψάλτες μου 
πάλι τραγουδάνε κινγκ κρίμσον
κρυψτον μου λεν τον σατανά παιδι μου κρυψτον

είμαι η πιο πιστή αμαρτωλή όλου του κόσμου
καίγομαι συνέχεια,ανάβω ασταμάτητα
σουβλίζω ζωντανά κοτόπουλα μεσα στο ιερό
γκαβλώνω το παπαδοπαίδια
πάλι τα πόδια μου ξέχασα να κλείσω

αγια Μαρία-Αννα σαγαπω κι ας μη σε βρίσκω
άγιε Γε όργιε σευχαριστώ που μας ενώνεις
άγιο Γιο πέφτω και σηκώνομαι
σκοντάφτω και πέφτω πάλι
αγία Μαγδαληνη μάλλινο βρακάκι
φοράω απο κάτω

παντρεύομαι και μου πετούν ρυζι μπασμάτι
κλείνω το αριστερό μου μάτι στον τυφλό ψάλτη
άλτ
βγάλε τα παπούτσια σου περαστικέ
ξυπόλυτος κάνε τη προσευχή σου
πιες μπύρα μας τελείωσε το κρασί
σήμερα έχει και ψωμί 
μα έχει και χοτ ντογκ 
καινούριος μάγειρας με σύμβαση εργασίας 

και προσευχύνομαι
προσευχύνομαι κι έχω παρέα
προσευχύνομαι στα τέσσερα
σε σταυροειδή σχηματισμό 
ο παρτενέρ μου παθαίνει κράμπα
α 
α
πονάει λέει
και γω του χύνω αγιασμό ρε πάρε αγιασμό ρε
στη γάμπα που παθε κράμπα
και μετά στο πρόσωπο
καλή νωχελική χρονιά

αχ 
ωραία η εκκλησία και πόσο μαρεσουν
να μου δίνουν εντολές
οχι μόνο δέκα ! θέλω κιαλλες
δώσε μου εντολές να υπακούω
θέλω τους ψάλτες να βαράνε ψυχεδέλεια
κι εγω να βαράω τατουάζ ταυτόχρονα
θελω να γλείφουν όλοι τις εικόνες
και να βάζουν τα τρία τους δάχτυλα
πρώτα στο μέτωπο
μετά στη κοιλιά ύστερα δεξιά
και τέλος αριστερά

αχ ζω διαρκώς μέσα σε μια εκκλησία
με την έμυ γουάινχάους παναγία 
πόσο θαθελα ο θεός μου να με αφήσει
να πάω καμιά βόλτα προς τα έξω
βαρέθηκα όλο μέσα και μέσα
να μου δώσει κανα σιντί και να μου πεί
με την ευχή μου άκου την τέκνο μου.

οι κυριακές δεν είναι μόνο για λιβάνι
θέλει και πικ νίκ.

άχου ιι.

αβέλει γκοντορελιές έξω αν βγεις απο τη πόρτα
κι όπως πρώτα οι λέξεις προηγούνται
πριν εγώ θελήσω να σκιβάρω καν.
κι αβαρές το μπόντι μου το νοιώθω.
είμαι σίγουρη πως στα μπαρς
σούρα ταγλαρότεκνα κλακακεμπάρουν μεταξύ τους
μέσα στη ντούμα ,στα μπινελίκια
και στη σολοπενσού τους,
μόνοι γυρνάνε σπίτι
παραπατώντας στο υγρό στρούσι
που πάλι βράχηκε απόψε.
τα οριενταλ κορίτσια ψάχνουνε
σε βλέμματα λίγάκι ντουρανάσαμα
(παρντον μα τοχω δει το ταινιάκι)
κιαβέλουν ντέζια ταρσενικά
που κάνουν μόκο απο ντροπή και δε μιλάνε.
όλα τα τζασλότεκνα σεντροπία
χορεύουνε τη μιούζικα που κάποτε ακούγαν κι άλλοι
μέχρι η προπισελού να τους οδηγήσει
μόνους ή μαζί
να κάνουν χάζι το ταβάνι απο κάποιο ξαλιμάρι.

ξέρω πως μπίγκαρα πια για όλαυτά
μπορεί και να ξαναρθουν μα τώρα περισσότερο
ντεζιράρω έναν αμουρόζο αντάμη
στη ροσόλω μου να φλοκάρει
ίσως και καμια σφαιροκλαρού στο που και που
και κανα μουβιόνι,
μαχω τζασάρει απτα πολλά
κιεχω ηρεμήσει

εξκιούζμι που αβέλω ετρούσκα
δε με νοιάζει να τη δω κλεβέρα,
μα η μόκολά μου δε μιλά όπως συνήθως
κισως ναναι η πρώτη φορά

που η επόμενη επταζουρνού δε με τρομάζει
που η επόμενη γυροτέρα με κάνει νανυπομονώ
και το φουτούρι μου
το βλέπω  μες στο φούσι.