οι βαριές και ασήκωτες ψυχολογίες τα κρουαζιερόπλοια που φεύγουν πάντα τελευταία εγώ που έρχομαι συνήθως πρώτη ο ουρανός που κλαίει γαλάζια χαλάζια ο χειμώνας που μυρίζει μπλε εγώ να φιλάω την Ιαπωνία του προσώπου του αυτός ο άνθρωπος που ελπίζει σε κάτι καλύτερο όπως κι εγώ άλλωστε ώστε το φενγκ σούι να μας τακτοποιήσει σε μια καλύτερη μέρα χωρίς καθρέφτες τα ζητήματα καρδιάς ο Καββαδίας που ακούει λαϊκά τραγούδια με τακουστικα του εμείς ανάμεσα σε στεριά και νερό τα χέρια μας που ακούμπησαν τυχαία έναν πάγο που λιώνει ένα παγόβουνο μέσα σε δον χούλιο η γλώσσα σου, αχ η γλώσσα σου το μεθυσμένο σκαμπό στο μπαρ των κατοίκων της πόλης μου μια κινέζα που πέφτει από τα σύννεφα μια χώρα γεμάτη ανθρώπους της σοου μπίζ ένα καρβέλι ψωμί σε μια κοινωνία μέτριου αναστήματος η ανάσταση του Χριστού μετά τον μεσαίωνα της καρδιάς σου ο γαλάζιος ουρανός πάλι, το σουξέ που άκουγες μικρός και τώρα αντιπαθείς το βρακί μου γεμάτο από τη σκέψη μου για τον έρωτα που περιμένει μουδιασμένος στο κόκκινο φανάρι να γίνει ένας πράσινος Γρηγόρης το όνομά μου το παλτό μου το όνομά μου ο φλύαρος χειμώνας που έρχεται και φεύγει οι μπλε ουρανοξύστες των ματιών μας ο σεισμός που τους ρίχνει όλους κάτω σε μια δύσκολη κατάσταση εκτός απο κάποιους αυτό το ποίημα που τα λέει όλα κρύβοντας τα πάντα.
