Κανείς.

κανείς δεν φταίει κανείς

πίσω δεν 

κοιτάει κανείς

το σώμα μου σε ψάχνει

κανείς δεν

ξέρει να μου πει

κανείς

να μην τ' αγγίξει κανείς

δεν μιλάει κανείς 

να μην όχι δεν

κανείς.

και συ ο κανείς

τι να κάνεις

Χαρτο παίκτες.

Σκοτάδι,κόκκινο νέον η ταμπέλα,

τσόχα καταπράσινη,

δυο χαρτοπαίκτες.

Χαμηλά ποτήρια ανάγλυφα

σκούρο υγρό καφέ

ουίσκυ ρούμι ένα.

Μάσκες αντι ηλίου γυαλιών

παίζουν για να χάσουν.

Κινηματογραφικό πλάνο,

εδώ και εκεί ντυμένοι στα λευκά

κομπάρσοι.

Όλα είναι χρώμα.

Όλα είναι μπλόφα.

Και όμως τα ανοίγουν όλα,

ο Ερωτας δίπλα στην ομπρελοθήκη

χορεύει και ουρλιάζει.

Σηκώνονται

για την τελική συνηθισμένη χειραψία,

αλλά όχι.

Ξυπόλυτοι ανεβαίνουν στο τραπέζι

ρίχνουν βέλη στον Ερωτα

και πετάνε τις προσωπικές τους τράπουλες

στον αέρα γελώντας.

Μια τρύπα στις κουρτίνες

βάζει τον πρωινό ήλιο στο δωμάτιο,

ένα φορτηγό κορνάροντας

σταματάει την μουσική.

Ολοι έχουν φύγει,

οι χαρτοπαίκτες υποκλίνονται.

Ο ένας βγάζει απο το μανίκι 

άσσο κούπα και κόκκινη κορδέλα

και ο άλλος την μάσκα του.

Ασήκωτη ειλικρίνεια ξημέρωνε

καθώς το παραλίγο

θα ήταν πάντα χειρότερο απο το καθόλου.

Δίπλα σ' όλ' αυτά.

Δίπλα σε πορνόγερους

και οινοπνεύματα

στο σκοτεινό Τέξας

στα μπορντό ηλιοβασιλέματα.

Δίπλα στα μεγαλύτερα όργια

στις πιο μικρές καρδούλες

στα πιο γλοιώδη φιλιά.

Στα πατώματα που κολλάνε από μπύρα

στους καθρέφτες γεμάτα αποτυπώματα.

Δίπλα σε ανήλικα που βρίζουν

σε εσώρουχα που φαίνονται

εκπληκτικά πρόστυχα

στα παραισθησιογόνα βλέμματα

στα φτηνά ναρκωτικά.

Δίπλα σε ανθρώπους που παίζουν κυνηγητό

σε φανάρια χαλασμένα

σε σφηνάκια αγκαλιάς.

Δίπλα σ'όλ'αυτά

εγώ θα χαμογελάω.

Καλά εσύ

δεν βλέπεις

πόσο δεν έχει πεθάνει ο ρομαντισμός

ακόμα;

δυο μηδεν

Πήγα στο περίπτερο

ε και θυμήθηκα πως

σήμερα έχω γενέθλια.

Ε και άνοιξα μια μπύρα στο μπαλκόνι

για την πάρτη μου.

Μήπως

ήρθε η ώρα να μεγαλώσω;

Στο πάνω διαμέρισμα ένα ζευγάρι χώριζε

στο από κάτω ακουγόταν μόνο η τηλεόραση.

Ε και είπα

να τ' αφήσω για την ώρα.

Ε και ξαναπήγα στο περίπτερο

να πάρω τσίχλες γεύση φράουλα.

Στην πρώτη φούσκα

σκέφτηκα πως τα χρόνια 

είναι σαν τους ανθρώπους.

Βλέπουν φως και μπαίνουν.

Ε,

μετά συνέχισα να κάνω φούσκες.

5.000 χ.λ.μ

Πάνω στην μοτοσικλέτα

με τους χαλασμένους καθρέφτες,

τρέχουμε να πάμε στο σπίτι που δεν έχουμε.

Σαν ακροβάτες ισορροπούμε πάνω,

στην διπλή γραμμή του δρόμου

και

κάνουμε κατακόρυφο

για να δούμε τους οδηγούς ανάποδα.

Πολύ κέτσαπ έχει το ηλιοβασίλεμα

-αγάπη μου-.

'Ισως ο θεός έφαγε φαστ φουντ

ενώ εμείς πηδιόμασταν στην τουαλέτα

του ίδιου μαγαζιού.

-εμείς-.

Εμείς κολλάμε αφίσες σε άδειους δρόμους

για συναυλίες ανύπαρκτες

και αντί για κόλα

βάζουμε σάλια.

Εμείς φωτογραφίζουμε τα γυμνά μας πόδια

στα ξύλινα πατώματα

γεμάτα χλωρίνη.

Εμείς οδηγάμε ήδη για εκεί

όπου δεν ξέρουμε αν θα φτάσουμε ποτέ.

5.000

χιλιόμετρα

5.000 Χαλασμένα Λεοπάρ Μανιτάρια

5.000 Χεσμένα Λαίμαργα Μπουλντόγκ

5.000 Χωρίς Λαιμό Μωρά

Τι σημασία έχει,αφού το ξέρουμε.

Αυτό που αξίζει

-αγάπη μου-

είναι αυτή η γαμημένη πινακίδα

που γράφει τον τόπο και όχι,

την απόσταση.

Υστερόγραφο: του 2011 :)

Missed Me.

http://www.youtube.com/watch?v=-5jtmIddb7k

(παρένθεση)

(ο κύκλος  χάνει τον δρόμο του

αθάνατο το σεξ 

γεννάει ζωή και ύστερα την παίρνει

γιατί τα μάτια να γυαλίζουν τόσο

μόνο όταν κλαίμε

μαύρο δάκρυ

το μολύβι ματιών που μου πούλησαν για αδιάβροχο

ας μας πνίξουμε

οι καλύτεροι

 ποιοι άλλοι 

εμείς

και να

με βλέπω μέσα από το τζάμι

ναι πολύ κλισέ

ξέρω

αλλά τι να κάνω

το κλισέ λέγεται και κλείσε

τα μάτια σου 

ένα χασμουρητό και τέσσερα πέντε ποτά

αβάνα κόλα στυμμένο

ραντεβού 

για να μην πας και να μην πάω 

μια κότα και ένας κόκορας)