Μόνος λόγος.

Ένας καουμπόης το έσκασε
από μια ταινία του Γκρίφιθ,
ο Μοντεσκιέ επαινεί την αισθητική μου,
ο Μπρεσόν αφηγείται ταξιδιωτικές ιστορίες
και διαφωνεί με τον Καλβίνο,
που τον κατηγορεί για επιφανειακότητα.
Ο Σοπενχάουερ κερδίζει σε
όλες τις λογομαχίες,
και ο Λίχτενστάιν 
ψάχνει κονσέρβες στα σκουπίδια.
Εγώ γυναίκα,
πίνω σφηνάκι
θαλασσινό νερό,τζαζ και καλσόν
βλέφαρα,χιόνι και μπαρούτι,
το βάζω στα πόδια κι ουρλιάζω,
να μ' ακούσουν ν' ακουστώ
να λέω:

"Ας σταματήσουμε να ονομάζουμε τις μέρες,
ας σταματήσουμε τον χρόνο,
ας τον μετρήσουμε,
ας τον μετρήσουμε ανάποδα,
από πάνω από κάτω από παντού,
ας το κάνουμε,
ας δώσουμε,
αν ζητήσουμε πίσω,
ας καταργήσουμε τα επιρρήματα,
ας απαγορέψουμε,
ας απαγορευτούμε,
ας αυτοαπαγορευτούμε ας αυτοαπαγορέψουμε,
ας αγοράσουμε τα ναι
ας πουλήσουμε τα όχι
ας τα αγοράσουμε και ας τα πουλήσουμε,
ας πουλήσουμε τα πάντα,
ας πουληθούμε όλοι,
ας πουληθούμε ολόκληροι.
Αυτόν το κόσμο που επιλέξαμε
να μας επιλέξει,επι λέξη ,
συνθέσεις και γρασίδι
πράσινο ή μη
αγάπη μου ή μη,
ας ή με."

Ένας σκύλος νιαούρισε,
μια γάτα έβηξε,
ένας βήχας μ' αγάπησε,
μια αγάπη σκύλιασε.