Άχου!

Δύσκολα τα πράματα
φίλε εαυτέ μου
και τα βήματά σου,
κάνουν τα πεζοδρόμια να στενάζουν.
Αβέλεις ντρέσες
και κραγιόνια στα χείλια
κόκκινά σου φοράς.
Σφήνες στα μυαλά σου 
κι απολιάζεις στα μπο
των χειλιών σου τα χαμόγελα.
Βαβελιάζεις στα γραπτά σου
σούκρα βεριτά μα ποιός
να καταλάβει
                                  ποιός 
και μολορουφιέσαι
συνέχεια στις σελινιές βαθιά,
τα κατόλια βρέχουν
ταγαπημένο σου μπλου τζιν
και η αγάπη που σε γέννησε
σου παίρνει αργά όλη τη δόξα πίσω.
Κόζα-στακόζα κι ο καφές
ο πρώτος 
μα κι ο δεύτερος.
Ο σκύλος σου χαζεύει
απο το παράθυρο μια αδέσποτη 
σκύλα τροτέζα λιμπερτόζα
και το φώς της λούνας
μετρήθηκε 1 λουξ.

Δύσκολα τα πράματα
φίλε εαυτέ μου
μα αν κάθε βράδυ 
ειχες στο κρεβάτι φιξ το ζεταιμάκι σου
θα του λεγες γκούτα-τζόρνα κάθε μέρα με φιλιά.