ΑΧΤΙΤΛΟ νύχτας.

στου μπαρ τη μπάρα ναράζω

ναραδειάζω λέξεις στα φωτιστικά

κι αστεία χωρίς χιούμορ στα χάρτινα σουπλά.

μια μπύρα πέφτει απλά κάτω

ξεχύνω μαζί της τα μπράτσα μου στο πάτωμα

και πέφτω 

πέφτω,

και πέφτω χαμηλά

δίπλα στα creepers μιας γκόμενας

που μάλλον χαζη θαναι κι αυτή.

μοιάζει μάλλον να θέλει ναναι μ'άλλον απο τον άλλον πουναι.

αρχίζω να τρυπώ τις σόλες με στυλό.

-γεμίζοντας τα creepers της με creepy τρύπες-

κιέχω το κινητό μου στη κωλότσεπη βαθιά

κιαφτό μαυτά κιαυτά εφτά φορές δονείται,

γκαβλωμένη το βάζω μέσα μου βαθιά

μεφτά καυτά δάχτυλα και χύνω.

η μπάρα γεμίζει με υγρά

απτους πάτους ποτηριών άτσαλα γεμισμένων

κι ο μπάρμαν φίλος βγάζει το βετέξ.

-γιατί τα βετέξ ναναι πάντα ή μπλε ή κίτρινα ή ροζ(;)-

θαθελα και γω λίγο βετέξ

κύριε μπάρμαν παρακαλώ

να με σκουπίσω.

στη δίπλα παρέα κάτι γνωστοί πουχω βαρεθεί να βλέπω

τελείως μαλάκες

σίγουρα δε ξέρουν πως να μιλαν

ούτε στη γκόμενά τους ούτε στη μάνα τους

και που το μόνο βιβλίο πουχουν διαβάσει

ναναι τα άπαντα του παςγιάννενα

μου ζηταν τσιγάρο

και φεύγω γρήγορα απο το μπαρ να μη τους βλέπω

κοιτώ το κινητό με την άκρη του ματιού μου πουναι 

στη γωνία στο τραπέζι στο σαλόνι.

με κοιτά κι αυτό περίεργα.

μου ζητά να του πατήσω τα κουμπιά και να σε πάρω

σεξω ξημερώνει και 2 βρωμοπετούμενα πόλης

τραγουδάνε φάλτσα το δικό τους το κελάηδισμα.

βγάζω τα ρούχα μου και πέφτω βαριά στο στρώμα

ξαπλώνω κι ένας ηλίθιος ήχος ακούγεται στο σπίτι

α το κινητό μου.

μερικές φορές

ταφήνω να χτυπάει λίγο παραπάνω,

οχι για το κόλπο φυσικά,

μα για να χαμογελάσω λίγα δεύτερόλεπτα ακόμα.