μωβ.

αυτό το φως είναι για τις στιγμές που κλείνω τα μάτια μου το κρατάει το σπίτι μέχρι τη στιγμή που θέλω να κλείσω τα μάτια μου χαϊδεύει πρώτα τον ώμο μου αλλά εγώ δεν βλέπω τίποτα έχω κλείσει τα μάτια μου έχω κλείσει τα πόδια μου έχω κλείσει τα παντζούρια μου έχω ανοίξει τον δρόμο στο φως που θέλει να με χαϊδεψει να έρθει κατά πάνω μου για όσο εγώ δεν το βλέπω αυτό θα με βλέπει στέκομαι μέσα σε ένα πλήθος με κλειστά τα μάτια μου και χορεύω κάτω από προβολείς που με φωτίζουν κόκκινη είμαι αυτή η κόκκινη γυναίκα στο σκοτάδι του πλήθους με τα κόκκινα παπούτσια μου δεν με νοιαζει αν είμαι γυναίκα άντρας η βράχος σκαρφαλώνω στα κεφάλια των ανθρώπων με κλειστά τα μάτια με ανοιχτή τη καρδιά μου κόκκινη φωτισμένη μαζί με το στέρνο μου κοιτάμε προς τα πάνω λες και για κάθε στερνή φορά αναπνέω το κόκκινο φως που με φωτίζει τελικά έχει κιαλλο όσο περνάει η ώρα κοιμάμαι βαθύτερα ο κόκκινος ύπνος μου αιμορραγεί πάνω στους ανθρώπους που δεν με κοιτούν μα ούτε κι εγώ τους κοιτάω πονάω τόσο πολύ που δεν αισθάνομαι τίποτα τα κόκκινα κεφάλια των ανθρώπων δείχνουν προς τα επάνω βουλιαζω στον αργό μου λήθαργο απίθανο το θέμα που ακούγεται ενός φανταστικού μαλάκα ένας φανταστικός ύπνος με τα φαντεζί κόκκινα φώτα του τα μάγουλα μου κοκκινίζουν η γλώσσα μου φαντάζει κατακόκκινη οι προβολείς δείχνουν προς τα κάτω δηλαδή προς τα εμένα ο κόσμος κοιτά όμως ψηλά μα δε με βλέπει είμαι εγώ ανάμεσα στον ύπνο μου και στη ζωή μου είμαι εγώ στον κόκκινο ύπνο μου που πονάω πιο πολύ απ όλους είμαι εγώ που ανοίγω τα μάτια μου ανοίγω τα παντζούρια μου τα πόδια μου ανοίγω τα μάτια μου ξυπνάω στα μπλε είμαι στα μπλε μου οι πατούσες μου είναι μπλε ο ουρανός μπλε όλα ήταν κόκκινο και τώρα είναι μπλε η καρδιά μου πάλι κλειστή πάλι έκλεισε φοβισμένη και μωβ κόκκινο και μπλε ίσως μωβ η πόλη συνεχίζει συνεχίζουν ολα εγώ συνεχίζω η καρδιά μου μωβ μελανιασμένη πάλι κλειστή οι γείτονες φωνάζουν το λεωφορείο βιάζεται αυτός ο ύπνος ήταν ο,τι έπρεπε στο πρώτο κατουρημα 
μου ήρθε η περίοδος





άρτγουορκ Barba.dee