Σήμερα κάθισα δίπλα στο πικαπ ,άκουσα μουσική και ξαφνικά
θυμήθηκα ένα χρόνο της ζωή μου
γεμάτο αγάπη, φίλους, στοργή ,μουσική και αλκοόλ, Cumbia, χιόνι από βαμβάκι , όνειρα γεμάτα χρυσόσκονη ,κόκκινα , κίτρινα ,πορτοκαλί χρώματα και καφέ και καφέδες ,κονιάκ.Αυτή η χρονιά η πιο αγαπημένη. Έτσι γνωριστήκαμε ,έτσι αγαπηθήκαμε ,με σεβασμό κι εμπιστοσύνη.Αλλά,το ίδιο πράγμα που ενώνει τους ανθρώπους, το ίδιο τους χωρίζει.Όλα τα χάλασε το καλοκαίρι, έναν χρόνο μετά.Όσο παλέψαμε να ζεσταθούμε το χειμώνα (και τα καταφέραμε υπέροχα) τόσο αποφασισμένοι για δροσιά βρεθήκαμε το καλοκαίρι.Δεν ακουμπιόμασταν, δεν αλληλοανταλλασσόμασταν ,γεμίσαμε με κούτες ,ιδρώτα ,σιωπές ,παγάκι αντι κουβέρτας ,δέρμα στον ήλιο ,ατμόσφαιρα θαμπή ,ώχρα ,γαλάζιο ,κεραμιδί ,κοπέλες και αγόρια. Πλέον όταν το σκέφτομαι,βρίσκω τον εαυτό μου το ίδιο ένοχο με όλους ,έναν έναν.Ο καθένας ζει τώρα χωριστά τους χειμώνες και τα καλοκαίρια του και όλοι μοιάζουμε πιο πολύ απ' όσο νομίζαμε.Κάθε που ξαναβρισκόμαστε κανείς δεν απαρνιέται το παρόν όμως όλοι κοιταζόμαστε στα μάτια γεμάτα παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου