Κάποια λύπη.

Ένα ακόμα πρωινό,

σκότωσε το περιπετειώδες σου βράδυ,

γύρω στα θαμπά σου καπνισμένα,

ξημερώματα.

Έτσι,

δεν είναι;

Και μένα τέτοια ώρα,

με πιάνει λίγο πριν,

η καινούρια μέρα

ετοιμαστεί για να' ρθει.

Λίγο πριν το φως

και τη μυρωδιά ψωμίλας.

Συνήθως τα πουλιά,

ξυπνάνε κάπου τότε

και μου'ρχονται,

για ύπνο να με βάλουνε

και να με καθησυχάσουνε

κι έξω από το παράθυρο

τους σπιτιού μας,

να μου πουν πως ψήλωσα δυο πόντους.

Και σε σένα,

που΄σαι σε κάποια δίπλα,

με μια κάποια λύπη,

πως μάλλον κάποια λείπει.