δε γκάνι.

συμβουλές όταν σε ακουμπάνε με πιστόλι στο κρόταφο

τρόπος διαφυγής πρώτος.

με αργές κινήσεις σηκώνουμε το χέρι που αγαπάμε περισσότερο και που μπορούμε να χειριστούμε καλύτερα.εννοώ ,πως αν είμαστε αριστερόχειρες σηκώνουμε το αριστερό ,ενώ αν δεν είμαστε αριστερόχειρες σηκώνουμε το δεξί.αν είμαστε αμφίχειρες και μπορούμε να χειριστούμε εξίσου καλά και τα δυο μας χέρια, καλό θα ήταν να χρησιμοποιήσουμε το χέρι με το οποίο αυνανιζόμαστε συνήθως, μιας και το χέρι αυτό μας έχει προσφέρει πολλές ικανοποιήσεις και ελπίζουμε πως θα το κάνει για ακόμα μια φορά.

σηκώνουμε λοιπόν το χέρι που αποφασίσαμε και με αργές κινήσεις αρχίζουμε να χαϊδεύουμε το ξένο χέρι.ξεκινάμε να μιλάμε αργά καθαρά και τρυφερά χωρίς να κοιτάξουμε τον άνθρωπο με το πιστόλι.του εξηγούμε πως όλα λύνονται και πως δεν χρειάζονται υπερβολές. πως ένα όπλο στον κρόταφο είναι μια ακραία επιθετική συμπεριφορά και του δίνουμε λόγους ορθολογιστικούς, για να μην επιμείνει. σιγά σιγά αρχίζουμε την επίκληση στο συναίσθημα.σχεδόν πάντα πιάνει.αλλά όχι δάκρυα.μόνο λέξεις.του εξηγούμε πως η μαμά του δε θα ήταν καθόλου περήφανη γι αυτόν αν ήξερε πως παίζει με όπλα και πως έχει δολοφονικές τάσεις.του μιλάμε  για τη θερμοκρασία και την υγρασία των φυλακών και τονίζουμε πως εκεί μέσα θα αναγκαστεί να κάνει παρέα με ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με αυτόν. με εγκληματίες που θα του μιλάνε άσχημα και πως όταν θα βγει από εκεί μέσα, θα είναι ένα μηδενικό με πόδια απέναντι στη κοινωνία.προσοχή.όλα αυτά πρέπεινα ακουστούν καλοπροαίρετα και ο τόνος που λέγονται φιλικός. σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να νευριάσουμε τον άνθρωπο με το πιστόλι περισσότερο απ όσο είναι ήδη.σκοπός μας είναι να νοιώσουμε το πιστόλι να χαλαρώνει στον κρόταφό μας και να απομακρύνεται αργά από τον στόχο του.δηλαδή απο εμάς.

τρόπος διαφυγής δεύτερος.

βγάζουμε με αργές κινήσεις το κινητό μας από τη τσέπη και χωρίς να δίνουμε την παραμικρή εντύπωση ανησυχίας.μπαίνουμε στα μηνύματά μας και συντάσσουμε ένα καινούριο.πληκτρολογούμε κάτι του τύπου "<3" ή κάτι του τύπου " :) ".
προσπαθούμε να φανούμε συμπαθητικοί και χαριτωμένοι μέσω των μηνυμάτων μας στο άνθρωπο που μας απειλεί.καλό θα ήταν να μη γράψουμε κάποιου είδους κειμένου και να περιοριστούμε σε εικονικά ιμότιονς.αυτό θα το συμβούλευα μιας και η ερμηνεία των μηνυμάτων είναι περίεργη υπόθεση. δεν περιέχουν καμία ακουστικότητα και μπορούν να ερμηνευτούν απο διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικούς τρόπους και αυτή η στιγμή σίγουρα δεν πρέπει να ρισκάρουμε. δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να παρερμηνευτούν οι φιλικές μας προθέσεις από τον άνθρωπο με το πιστόλι.όταν στείλουμε το μήνυμα θα ακουστεί ο ήχος από το κινητό που θα χτυπήσει.το χέρι του θα κατέβει μηχανικά για να τοπιάσει και εμείς ελπίζουμε οτι αφού το κάνει θα χαμογελάσει γλυκά σε εμάς, μετανιωμένος από τη συμπεριφορά του.

τρόπος διαφυγής τρίτος
και τελευταίος.

αυτός ο τρόπος διαφυγής είναι αρκετά διαφορετικός από τους άλλους.απαιτεί απο εμάς μια άλλη κοσμοθεωρία απο αυτήν που μέχρι τώρα εφαρμόζαμε σε όλα τα χρόνια της ζωής μας. αυτός ο τρόπος διαφυγής, μας θέλει έτοιμους να συμφιλιωθούμε με τη μοίρα και να γειώσουμε την σημασία του αισθήματος επιβίωσης που μια ζωή μας στοιχειώνει.
ο τρόπος αυτός έχει να κάνει
με μια μόνο κίνηση και με μια μόνο λέξη.
γυρνάμε και κοιτάμε τον άνθρωπο με το όπλο στα μάτια. τόσο βαθιά όσο να νοιώσουμε τους εγκεφάλους μας να ενώνονται.με καλή άρθρωση και δυνατή φωνή του λέμε αργά
"πάτα"
τώρα ναι, το αποτέλεσμα είναι μεγάλη κουβέντα.
μπορεί να πατήσει τη σκανδάλη,
αλλά μπορεί και όχι.

η εντύπωση που μπορείς να δώσεις σε κάποιον πως είσαι έτοιμος να πεθάνεις, δίνει την εντύπωση στον ίδιο τον θάνατο, πως δε χρειάζεται να σε αγγίξει.η αποδόμηση της ύπαρξης και η συμφιλίωση με το εφήμερο, είναι ο μοναδικός τρόπος να ζήσεις χωρίς να πεθάνεις, μια μικρή στιγμή θανάτου.ο θάνατος είναι το μόνο αίσθημα που δεν μπόρεσε κανείς να το βιώσει ζωντανός

οι τρόποι διαφυγής έχουν να κάνουν με την απόδραση μας απο μια γενικότερη ανεπιθύμητη κατάσταση,
αν μετατρέψουμε το ανεπιθύμητο στοιχείο σε κάτι, όχι αναγκαστικά επιθυμητό, αλλά αδιάφορο, τότε ίσως να μπορέσουμε να νοιώσουμε στα αλήθεια αυτό που λέμε, ζωή.
το ρίσκο, είναι η μοναδική ουσιαστική αντιμετώπιση στο σκοτάδι της καθημερινότητας.
αν το ρίσκο τονομάζεις τρέλα

ας γίνουμε τρελοί
αν το ρίσκο τονομάζεις αυτοκτονία
καλύτερα άνθρωποι να αυτοκτονούν, παρα να σκοτώνονται
κι όπως έλεγε ένα στένσιλ, στη γειτονιά μου κάποτε

αφού δεν αυτοκτονείς
γιατί δε ζεις;