βρε τα παιδιά.

τα πιο μεγάλα λόγια 

είναι αυτά που δεν είπαμε ποτέ

γιατί τα χάσαμε

και τα κατάπιαμε μικρά παιδιά άρρωστα

σιρόπι κεράσι για το βήχα

μια μεγάλη κουταλιά και λίγο

τα θάψαμε μαζί με τα παιχνίδια μας

στα χώματα κρυμμένος θησαυρός

τα ξεχάσαμε

πάνω σε στρώματα θαλάσσης

που τα πήρε ο αέρας όσο εμάς μας έπαιρνε ο ύπνος.

τα πιο μεγάλα μας παράπονα

τα κρύψαμε στις σχολικές μας τσάντες

μέσα στη κασετίνα

τα κάναμε φαγουρόσκονη και τη πετάξαμε

στον μπροστινό απουσιολόγο.

τα πιο μεγάλα μας παράπονα

τα ήπιαμε με σοκολατούχο γάλα

κολλήσανε στα δόντια

και τα πλύναμε με το ζόρι πριν πέσουμε για ύπνο.

τις πιο γλυκές μας κουβέντες

τις πέταξε από το παράθυρο

ένας κομπλεξικός μαθηματικός την δεύτερη ώρα

και τις καπνίσαμε στα κρυφά

φροντιστήριο κοπάνα πρώτη.

τις πιο υπεύθυνες δηλώσεις που αφορούν την ζωή μας

τις κάναμε ξερατό στο πρώτο μεθύσι

και ο μπαμπάς στο σαλόνι

κοίταγε αυστηρά πάνω από την εφημερίδα

τις κάναμε χλαπάτσες με κωλόχαρτο

και τις πετάξαμε στο ταβάνι πάνω από την έδρα

τις ζωγραφίσαμε κακοφτιαγμένα γκραφίτι

με σπρέι κλεμμένα και η βαλβίδα λάθος.

τα πιο μεγάλα σαγαπω

μείνανε με κόκκινο σημάδι στα σεντόνια ή

γίνανε ραβασάκια που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους

ήμασταν παρα

ήμασταν παιδιά και τώρα που μεγαλώσαμε

τα πιο μεγάλα λόγια είναι αυτά που δεν προλάβαμε να πούμε

και ανάθεμα αν ξέραμε πως ταχαμε γαμώτο.

ποτέ δεν είναι αργά;

φυσικά και είναι αργά και μάλιστα είναι

και πολύ αργά να πούμε.

ας μη πούμε τίποτα λοιπόν

ας τα κάνουμε όλα κι ας μη πούμε τίποτα

ας τα κάνουμε όλα όμως

και ποτέ δε ξέρεις

μπορεί να φτιάξουμε καινούριες λέξεις

μα ανάθεμα και πάλι

αν θα θέλουμε να πούμε πλέον

κάτι.